Φέτος δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μα θα μεταφέρω κάποιες απόψεις φίλων που με οδήγησαν σε σκέψεις πολλές.

– Πως σου φάνηκαν οι ελληνικές ταινίες;
– Φούσκα.
– Όλες.
– Όλες σχεδόν.
– Γιατί;
– Είχαν καλές ερμηνείες, σκηνοθεσία, μα ήταν μια φούσκα…
– Είναι κι αυτό το Weird cinema…
– Απορώ τι κινηματογράφο νομίζουν ότι κάνουμε έξω…
– Και οι ξένες;
– Ήταν κάτι διαμαντάκια… Απλές ταινίες.

Ένα μικρό απόσπασμα κουβέντας.

Κι αυτή η κουβέντα σαν να κοπιαρίστηκε και με άλλους φίλους που παρακολούθησαν το φεστιβάλ.
Δεν μπορεί όλοι να έχουν την ίδια άποψη…
Δεν θα μείνω στις ταινίες καθ’ αυτές, γιατί δεν τις παρακολούθησα. Μα έχω παρακολουθήσει αυτή την «άνθιση» της τελευταίας πενταετίας. Και τα εισαγωγικά καθ’ όλα δικαιολογημένα.

Διότι υπάρχει η αρχή με τον «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου. Προσωπικά πιστεύω πως όλο αυτό το κύμα είχε αρχή της την «Κινέττα» του Λάνθιμου επίσης.
Όλες οι ταινίες βέβαια δεν είναι καθαρό κοπιάρισμα, όπως πολλοί βιάστηκαν να πουν, μα έχουν τη βάση τους σε αυτές τις ταινίες.
Εύγε για τα βραβεία και τις διακρίσεις.

Μα η ποικιλομορφία γεννά εξέλιξη.
Έτσι εξέλιξη πώς να υπάρξει.
Εξέλιξη ουσιαστική και όχι των βραβείων.
Με βλέμματα.
Με σκέψη.
Με ψυχή.
Δεν μπορούμε να φοράμε παρόμοιο προσωπείο με κάποιον άλλο λόγω απηχήσεως. Γιατί η απήχηση σιγά, σιγά θα αρχίσει να φθίνει.
Και δεν χρειάζονται σπουδαία υλικά.
Μονάχα απλότητα, δύναμη και αλήθεια.

Πόσο λιτές φαίνονται μα πόσο κατ’ ουσίαν δύσκολες ειν’ αυτές οι λέξεις;
Ξεκινώντας από τη ζωή και καταλήγοντας στον κινηματογράφο στην προκειμένη.