Μηρυκάζω λόγια. Όσα δεν είπα. Όσα άφησα να πάνε χαμένα. Σκέφτομαι την τραγικότητα και την κωμωδία του έρωτα.

Μήπως το ρωτάω και ο έρωτας είναι ίδιας ρίζας; Μήπως το να καίγεται η σάρκα σου και να φλογίζεται ο νους σου συμβαίνει μόνο όταν δεν ξέρεις; Όταν δεν μπορείς να μετρήσεις τον καημό, τον πόνο, την παρουσία, την απώλεια. Όταν μένεις με το αν ή το γιατί. Και τελικά δεν έχεις απαντήσεις. Μόνο απορίες.

Ναι κι αυτό βγάζει νόημα, άπορος ο μη έχων. Ο μη έχων απαντήσεις. Ποιος έφταιξε; Γιατί σ’ άφησα να φύγεις; Γιατί με άφησες να σε αφήσω; Απορώ, ερωτώ, αγωνιώ, είμαι ερωτευμένη.

Και ξαφνικά η άνοιξη δεν είναι τα χρώματα γύρω μου. Δεν είναι η μυρωδιά από τα νυχτολούλουδα τη νύχτα. Άνοιξη είναι ένα μεγάλο Αν.

Αν ήσουν αλλιώς, αν ήμουν κι εγώ. Να έκανα κατάληψη εκεί μέσα, να έδιωχνα το γιώτα το σίγμα το μι το όμικρον. Και τα παράταιρα γράμματα να τα αναγραμματίσουμε, να φύγουν από τον εγωισμό. Να μείνω μόνο εγώ. Και αυτά να γίνουν μισό.

Μισό κομμάτι δικό μου, μισό δικό σου. Και κάνε ό,τι θες. Ναι τα σβήνω τα λάθη σου. Κάνε ένα σωστό και εγώ θα πάρω το σφουγγάρι και θα τα διαγράψω. Μόνο να πεις ξανά το όνομά μου. Να με τρομάξεις και να γελάσουμε. Να γελάσουμε μ’ ένα αστείο. Να μοιραστούμε την αγκαλιά, τον καπνό, τον καναπέ, το βιβλίο, τη ζωή.

Άνοιξη είναι βόλτα με το αυτοκίνητο, σιωπές , όνειρα, βλέμματα και ανθισμένες αμυγδαλιές. Η πρώτη εκδρομή, το καλωσόρισμα, η θάλασσα, το ‘που θες να πάμε αγάπη μου’, η προσδοκία. Και τώρα χειμώνας. Και γέλια ψεύτικα. Και μάσκες. Και απουσία. Η δική σου.

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις.

Θα το μάθεις;

Το ξέρεις;

Ρωτώ.

Ερωτευμένη.

Απορώ.

Από Ρω.

Ραγισμένη.

Κείμενο: Αργυρένια Μουστάκα Βρεττού