Έδωσα όλο μου το είναι , όμως, ποτέ δεν δόθηκα.
Δεν γνώρισα δυό μάτια να με βλέπουν.
Χιλιάδες κοίταξαν, κανείς δεν είδε.
Κανείς δεν έσπασε την όμορφη βιτρίνα.
Ματιές πολλές, κανένα βλέμμα.
Ούτε κι εσένα ήξερα.
Φορές αμέτρητες σε κοίταξα,
μα ούτε μια δεν σ’είδα.
Δεν ήταν βράχος, ούτε πέτρα.
Μήτε και βότσαλο αλαφρό.
Φύσημα απ’το στόμα σου, έσπασε τη βιτρίνα.
Κόπηκες απ’τα θραύσματα, που γέμισε ο τόπος.
Τα λαβωμένα πόδια σου, βήματα έκαναν μπροστά.
Και τα δικά μου, γυμνά και τρομαγμένα,
δειλά, πάτησαν πίσω.
Μα όσα πίσω εγώ τόσα εσύ μπροστά.
Μέχρι η πλάτη μου να ακουμπήσει τοίχο.
Μέχρι σ’απόσταση να ‘ρθείς αναπνοής.
Μέχρι να εκπνεύσεις μέσα μου τη δύναμή σου.
Μέχρι η φωνή μου να γίνει φωνή σου.
Μέχρι τα μάτια σου να γίνουν δικά μου.
Μέχρι να βλέπω ό,τι κι εσύ.
Τα όμορφα μάτια ,τη γκρίζα ψυχή.
Μέχρι να μ’έχω ερωτευτεί.
Μέχρι να φύγεις θα είσαι εκεί.
Και αν ποτέ δεν μ’ αγαπήσω.
Βήμα κανένα δεν κάνεις πιο πίσω.
Μέχρι να φύγεις,να είσαι εκεί.
Κείμενο: Αθηνά Τσαγκαράκη
Πηγή: dramaholicsrule.blogspot.gr
