Έχεις νιώσει ποτέ, τόσο την έλλειψη κάποιου, που να νομίζεις ότι έχεις τρύπα στην καρδιά;

Έχεις μετρήσει ποτέ τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, μέχρι να βρεθείς κοντά του και αυτά να σου μοιάζουν κουβάρι αιώνες;
Έχεις ξυπνήσει ποτέ μέσα στην νύκτα και να ψιλαφίζεις το μαξιλάρι σου, να ψάχνεις το κρεβάτι δίπλα σου και να αγγίζεις το κενό και τ’ άρωμά του;
Έχει γεμίσει τη μνήμη σου, με την αίσθηση του τίποτα, τις μέρες που δεν έχετε συναντηθεί;
Έχεις σφίξει τα δόντια, έχεις ξεσκίσει τις σάρκες σου, την ώρα του αποχωρισμού, την ώρα του αντίο;

Έχεις ξεπλύνει με δάκρυα χαμόγελα χαράς και με χαμόγελα βουβά έχεις καλύψει δάκρυ;
Έχεις κλάψει στα κρυφά, στα φανερά, το πρωί, το βράδυ, με λόγο ή χωρίς, έτσι, απλά επειδή.
Έχεις οδηγήσει χιλιόμετρα, για ένα μόνο λεπτό, έχεις κρατήσει λεπτά που αξίζουν αιωνιότητα;
Έχεις φωνάξει το σ ‘ αγαπώ, ανάμεσα σε ρίγη, έχεις σκεφτεί το σε μισώ, ανάμεσα σε ποτά και τσιγάρα;

Έχεις διψάσει για φιλί, έχεις τραφεί με χάδι, έχεις ποθήσει μία ματιά, ολότελα δικά σου;
Έχεις χορέψει μοναχός δίχως φώτα και μουσική, καταμεσής του δρόμου, κρατώντας μόνο ένα χέρι και την βροχή;
Έχεις ξενυχτίσει με παρέα το φεγγάρι, χειμώνα, καλοκαίρι και στίχους από τραγούδια ανείπωτα;
Έχεις αλήθεια ερωτευτεί ή έχεις έστω τολμήσει,να πεις πως έζησες και εσύ, πως σίγουρα υπάρχεις;

Μόνο για έναν έρωτα φωτιά, αξίζει για να γεννηθείς, αξίζει ν’ ανασάνεις.
Μόνο με έναν έρωτα λογάσαι λευτερωμένος.

Αφιερωμένο…

Της Ρούλας Παγιαλάκη