Τον τελευταίο καιρό στο blog συζητάμε πράγματα πολιτικά και στενάχωρα. Σωστό είναι αυτό, μια που ζούμε σε μία δύσκολη εποχή.
Ωστόσο, ακόμα και στις πιο αρνητικές καταστάσεις υπάρχουν, έστω και λίγες, καλές στιγμές. Όπως υπάρχουν και οι ωραίες στιγμές που κάποτε ζήσαμε και μας συνοδεύουν ως αναμνήσεις. Καιρός να μιλήσουμε και για ευχάριστα.
Η ευτυχία, αυτή η τόσο ποθητή κατάσταση, δεν είναι κάτι το μόνιμο. Ίσως αργότερα να θυμόμαστε μία περίοδο σαν «ευτυχισμένη εποχή». Αλλά και αυτή ήταν μία διαδοχή ευχάριστων στιγμών.
Για αυτές τις στιγμές θα πρότεινα να μιλήσουμε σήμερα. Ποιες καταστάσεις, ποια πράγματα σας δίνουν, έστω και για λίγο, ευτυχία; Κι αρχίζω να «δίνω το καλό παράδειγμα» απαριθμώντας δικές μου στιγμές – και περιμένοντας τις δικές σας.
Είχα γράψει κάποτε παλιά ότι τέσσερα πράγματα με κρατούσαν ζωντανό: το γράψιμο, ο έρωτας, το οδήγημα (ή καλύτερα το ταξίδι με αυτοκίνητο) και οι γάτες μου.
Σκέπτομαι τώρα ότι λίγα είπα (κι ας ήταν τα σπουδαιότερα). Προσθέτω: η παρέα με ένα ή δύο καλούς φίλους (όχι συνωστισμός), το καλό φαγητό, το διάβασμα – κυρίως η ανακάλυψη ενός νέου βιβλίου – και τα ψώνια.
Διευκρινίζω το τελευταίο: αποδέχομαι ότι είμαι ζώον καταναλωτικόν – αλλά θεωρώ πως έτσι είναι κατά βάθος όλοι οι άνθρωποι (εκτός από τους ασκητές). Ζω σημαίνει καταναλώνω και μόνο οι νεκροί απέχουν εντελώς. Όταν μιλάω για ψώνια, εννοώ βόλτα στα μαγαζιά, χάζεμα και μικροαγορές: ένα γκάτζετ, ένα βιβλίο, ένα πουκάμισο. (Δεν θα είχα αντίρρηση και για μεγαλύτερα αποκτήματα – αλλά δεν υπάρχουν τα χρήματα). Όταν βλέπω κλειστά μαγαζιά, μελαγχολώ.
Πολύ μου άρεσε παλιά και ο «φωτογραφικός περίπατος». Περιπλάνηση και αναζήτηση φωτογραφικών θεμάτων. Αλίμονο: τώρα με κουράζει. Η σοβαρή φωτογραφία απαιτεί γυμναστική. Σκύψε, σκαρφάλωσε, πήδα…
Όταν αναφέρομαι σε καλό φαγητό: μην φανταστείτε περίπλοκα και περίτεχνα εδέσματα – αυτά συνήθως μου χαλάνε το στομάχι. Όσο γίνεται απλούστερα και εύκολα φαγητά, αλλά από εκλεκτά συστατικά. Π. χ. από μία αστακομακαρονάδα προτιμώ λευκά μακαρόνια σωστά βρασμένα με φρέσκο βούτυρο και αυθεντική παρμεζάνα (al burro που λένε και οι Ιταλοί). Και τρελαίνομαι για σούπες: από τραχανά μέχρι μινεστρόνε κι από μανιταρόσουπα μέχρι φιδέ αυγολέμονο.
Και πάνω από όλα: η μουσική. Τίποτα δεν μου δίνει μεγαλύτερο πλούτο και πληρότητα. Όλη η ΚΑΛΗ μουσική: από Μπαχ μέχρι ρεμπέτικο. Ανάλογα με την διάθεση και με την ώρα επιλέγω και βυθίζομαι μέσα στον ωκεανό των ήχων – απόλυτα και αδιατάρακτα ευτυχής.
Και το μόνο μου παράπονο είναι ότι θα πεθάνω χωρίς να έχω ακούσει όλες τις μουσικές και χωρίς να έχω διαβάσει όλα τα βιβλία που έχω μαζέψει…
Νίκος Δήμου
Πηγή: doncat.blogspot.gr
