Δεν ήρθα για να σου δώσω μισά και περίπου. Δεν υπάρχει κάτι που να μην θέλω να σου δώσω.
Ήρθες και κατέλυσες αναστολές, δεύτερες σκέψεις, κανόνες και όρια. Δεν σε ρώτησα τίποτα, δεν με ρώτησες τίποτα κι ήταν τόσο οικείο που είναι σαν να υπήρχε από πάντα.
Δεν ξέρω τι έχεις υπάρξει και δεν με αφορά. Όπως και δεν ξέρεις τι έχω υπάρξει γιατί ούτε αυτό σε αφορά.

Ήρθα για να σου δώσω αυτά που δεν ζήτησες και που εγώ δεν θέλησα να δώσω σε καμία άλλη.
Δεν με νοιάζει αν ήσουν το καλύτερο παιδί ή το χειρότερο κωλόπαιδο. Δεν με νοιάζει αν έχεις ζήσει τον έρωτα στα άκρα ή αν ερωτευόσουν πάντα εκ του ασφαλούς.
Δεν θα σε ρωτήσω τίποτα για το παρελθόν, γιατί αυτό έσβησε την στιγμή που αποφασίσαμε να αφήσουμε πίσω μας όλες τις γραμμές, όλα τα όρια, όλα τα “πρέπει” κι όλους τους κανόνες που ήταν το τροχοπέδι μας.

Το χθες, να το αφήνεις εκεί που του αξίζει. Στο χρονοντούλαπο. Δεν σου χρειάζεται να αναλύεις το κάθετί από το χθες για να αποφασίζεις στο σήμερα. Δεν σου εγγυάται κανείς πως το “καλό παιδί” του παρελθόντος δεν θα σε προδώσει σήμερα.
Δεν σου εγγυάται κανείς πως το “κωλόπαιδο” του χθες, δεν θα σου δώσει όλα εκείνα που κανείς δεν είχε καταφέρει μέχρι σήμερα.

Η ζωή, σου εγγυάται μόνο, ότι υπό συνθήκες, όλοι, μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Κι ο έρωτας, αυτό το “τα πάντα” το πολλαπλασιάζει στο άπειρο.
Γι’ αυτό άσε το παρελθόν εκεί που είναι, σταμάτα να μετράς το χρόνο με ώρες και μέρες και ζήσε την στιγμή όπως της αξίζει!

Του Αλέξανδρου Χωριανούδη