Γιατί μου μιλάς για τελειότητα; Ποιος σου την ζήτησε μωρό μου;

Οι τελειότητες είναι για τους αφελείς και τους ανασφαλείς κι εγώ δεν μπορώ να μας φανταστώ τίποτα από τα δυο.
Βλέπεις ο έρωτας, η αγάπη, η μάχη για το “μαζί”, η καθημερινότητα, αφήνουν σημάδια.
Χαράζουν, γρατζουνάνε, σημαδεύουν, για να μην ξεχνάς ποτέ από πού πέρασαν. Από πού ξεκίνησαν.

Την τελειότητα που μου περιγράφεις, θα την βρεις στα παραμύθια ή στις σχέσεις τις άνιωθες.
Εκείνες τις περαστικές, που αγγίζουν μόνο την επιφάνεια, τον αέρα και δεν περνάνε από μέσα. Δεν αγγίζουν την ψυχή.
Όπου το ρυθμό τον δίνει το πάθος και η ένταση, όπου την ζωή την ορίζει το “μαζί υπό όλες τις συνθήκες”, όπου η αγάπη είναι χωρίς όρους κι όρια, υπάρχουν σημάδια.

Γιατί τίποτα από αυτά, δεν κερδίζεται χωρίς κόπο. Τίποτα από αυτά δεν τα ζεις χωρίς να θυσιάσεις και κάποιο κομμάτι σου.
Αλλά ξέρεις κάτι;
Κι εκατό φορές να έπρεπε να επιλέξω τα σημάδια μου από την τελειότητά σου, τα σημάδια θα διάλεγα.
Εκείνα που αφήνουν τα φιλιά και τα χάδια. Εκείνα που χαράζουν τα βλέμματα. Εκείνα που χτίζουν μνήμες, ρίζες και θεμέλια, για τις μέρες που θα χάνεται ο κόσμος.

Δεν μου κάνει πια η σιωπή, τα πεταχτά φιλιά κι οι βαρετές κουβέντες.
Μια ζωή σημαδεμένη αλλά ατόφια σου ζητάω.
Κι άσε τα άνιωθα, τα περίπου, τα μισά και τα χλιαρά, για εκείνους που κοιτάνε τη ζωή και της ζητάνε εγγυήσεις για να την γευτούν.
Για εκείνους που γεννήθηκαν για να συμβιβαστούν.

της Σοφίας Παπαηλιάδου