Συνέβη. Στην αρχή δεν ήμουν καθόλου σίγουρη για το αν έκανα καλά. Από την άλλη, μού είχε λείψει να γελάω. Φοβόμουν πολύ να μείνω πάλι μόνη μου. Και μάλιστα χωρίς εκείνον, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Παρόλο που όλα έδειχναν ότι είχα κάνει το σωστό, μέσα μου αμφιταλαντευόμουν. Περίμενα έναν οιωνό, ένα σημάδι, κάτι.. Να μου δείξει ότι έκανα καλά.

Είχα κουραστεί τόσο πολύ να το σκέφτομαι που αποφάσισα ότι δίνω μεγαλύτερη σημασία απ’ ότι πρέπει. Κι ότι δεν υπάρχουν κρυφά νοήματα, μοιραία μονοπάτια και μοίρα. Μόνο απλές συμπτώσεις.

Τον είδα για τελευταία φορά ένα Σάββατο μεσημέρι. Τον κοίταξα με κάτι που θύμιζε αγάπη. Είχε έρθει να μου αφήσει κάτι πράγματα που είχα ξεχάσει σπίτι του. Αγκαλιαστήκαμε και ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον ευτυχία. Είχαμε χωρίσει κι άλλες φορές, αλλά αυτή είχε την αίσθηση του οριστικού. Του ποτέ ξανά.

Αποφασίζοντας να κάνω μία νέα αρχή, το ίδιο βράδυ κανόνισα έξοδο με καινούρια παρέα. Ξεκινήσαμε από καφέ, πήγαμε σε εστιατόριο και καταλήξαμε σε μπαρ. Ελευθερία ξαφνική που με μεθούσε. Μετά το τρίτο ποτό όμως, όσο κι αν απέφευγα το σπίτι μου, είχε έρθει η ώρα να λήξω αυτή την τόσο δύσκολη μέρα από πλευράς συναισθημάτων.

Καληνύχτησα την παρέα, μπήκα σ’ ένα ταξί, είπα τον προορισμό μου και σχεδόν βούλιαξα στο κάθισμα. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είχα χαλάσει όλα μου τα λεφτά και ότι δεν είχα κάρτα ανάληψης μαζί. Άρχισα να αγχώνομαι. Πάνω στην απόγνωσή μου ήμουν έτοιμη να του πω να με κατεβάσει όταν το ποσό στο κοντέρ θα έφτανε τα τελευταία επτά ευρώ που μου είχανε απομείνει.

Ξεχάστηκα με τις σκέψεις μου που με ταξίδεψαν στο μεσημέρι, στα δακρυσμένα του μάτια, στο ότι έκανε όπισθεν για να με δει μία τελευταία φορά. Κάποιος κόρναρε και συνήλθα. Σαββατόβραδο Αυγούστου, η πόλη άδεια κι ο οδηγός χαμένος στα στενά της. Απολογίες για την ταλαιπωρία, εγώ σε κατάσταση πανικού για το αν θα με φτάσουν τα χρήματα. Ξαφνικά κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω ένα γνώριμο δρόμο. Το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς του, η πλατεία του, η μηχανή του, το μπαλκόνι του, το σβησμένο φως του.

Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Μήπως ήταν σημάδι; Μήπως έπρεπε να δώσω στον ταξιτζή τα 7 ευρώ, είχε ήδη γράψει έξι πενήντα, μήπως έπρεπε να τρέξω κοντά του; Να του χτυπήσω το κουδούνι και να του φωνάξω, σ αγαπώ, η μοίρα μ’ έφερε εδώ;

Ποιες οι πιθανότητες να συμβεί αυτό; Πώς έγινε να βρεθώ κάτω από το σπίτι του ενώ ξεκίνησα από τελείως διαφορετικό σημείο με τελείως διαφορετικό προορισμό; Αν ήταν σκηνή από ταινία, θα έφτανα στην πόρτα του, δε θα μιλούσαμε καθόλου, θα κοιταζόμασταν, θα γελούσαμε, θα φιλιόμασταν και θα έπεφταν οι τίτλοι τέλους. Δεν είναι ταινία όμως. Και μόλις ξημερώσει οι ίδιοι λόγοι που με οδήγησαν στο να κοιτάξω για πρώτη φορά εμένα, θα παραμένουν.

Δε θα ξεχάσω ποτέ πώς όσο εγώ έκανα όλες αυτές τις σκέψεις, στο ραδιόφωνο έπαιζε το Καμιά φορά, της Μαρινέλλας. Κι αμέσως μετά, σ’ ένα παράδοξο playlist, ή αυτοσχεδιασμό του παραγωγού, μπήκε το Goodbye my lover.

Αν ήταν καρμικό το ότι βρέθηκα λίγα βήματα μακριά του, τότε δε μπορεί να ήταν σύμπτωση και εκείνα τα τραγούδια. Όλα στο μυαλό μας δεν είναι;
Πήγαινε με όπου..θέλω ταξιτζή. Και με πήγε στην καλύτερή μου φίλη. Εκείνη που είναι πάντα εδώ. Κυρίως στις χαρές μου. Γι’ αυτό είναι και φίλη μου.

Το τέλος είναι πάντα δύσκολο αλλά ωραίο. Γιατί είναι μία αρχή σε κάτι άλλο.

Κείμενο: Αργυρένια Μουστάκα Βρεττού