Έξω βρέχει στάλες, αέρας κοπανάει τα ξύλινα παντζούρια και εγώ εδώ στην κουνιστή καρέκλα να μαλώνω με τους αριθμούς.

Πόσο πολύ με κουράζουν, πόσο πολύ με ταλαιπωρούν.

Αριθμοί….. πονάει το μυαλό μου.

Ανοίγω φακέλους με λογαριασμούς και συναντώ αριθμό.

Μετράω τα λάθη μου και συναντώ αριθμό

Κοιτάω τα χρόνια πίσω και συναντώ αριθμό

Υπολογίζω τα πρέπει και τα μη που θέτουν οι άλλοι και συναντώ αριθμό

Στοιβάζω ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου κάνοντας απλά θόρυβο και συναντώ αριθμό.

Ξεχωρίζω τους λιγοστούς παρόντες και τους αναρίθμητους απόντες και συναντώ αριθμό.

Γράφω μήνυμα σε άγνωστο παραλήπτη «Μην αφήσεις και εσύ έναν αριθμό να επηρεάσει ή και να καθορίσει τη ζωή σου, όχι και εσύ, όχι και κανένας. Ακόμη και ο αριθμός σου με τρομάζει, δεν ξέρω ποιος είσαι, ποιος κρύβεται από πίσω».

Πληκτρολογώ διαβολεμένα έναν άγνωστο αριθμό… μήνυμα εστάλη.

Μήνυμα ελήφθη, από τον άγνωστο αριθμό, από τον άγνωστο αποστολέα…

«Οι αριθμοί είναι μάρτυρες μα εσύ ο δικαστής της ζωής σου. Αν η ετυμηγορία σου είναι να μετράς αυτή τη στιγμή τις στάλες αντί να απολαύσεις την ίδια τη βροχή, καταδικάστηκες μονάχος σου σε ισόβια κάθειρξη. Με τους αριθμούς πλέκεις τη ζωή σου άγνωστε αποστολέα και το ύφασμα του το καθορίζεις εσύ».

Γράφει η Τάμι Γκεκτσιάν

Thessaloniki Arts and Culture