Έμαθα να αισθάνομαι πλούσια με τα απλά, τα καθημερινά. Να αισθάνομαι πως μπορώ να περάσω όμορφα, ακόμα και αν δεν έχω ευρώ στην τσέπη.

Προσπαθώ να αντικρίζω τον πλούτο κάθε στιγμής η οποία είναι πολύτιμη, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, λιγοστεύοντας τη ζωή μας μέρα με τη μέρα, στιγμή με τη στιγμή.

Έμαθα να ανακαλύπτω τον πλούτο στην κάθε στιγμή. Σε εκείνα τα αγαθά που δεν αγοράζεις και δεν πουλάς. Σε μία τυχαία συνάντηση, σε ένα χαμόγελο, σε ένα φιλί, σε ένα περπάτημα σε μία πλατεία.

Πού πήγε αυτή η κοινωνία, σε δρόμους που οδηγούν σε αδιέξοδο; Γιατί ξεχάσαμε να αγαπάμε, να αναζητούμε την ομορφιά στο απλό, το καθημερινό. Έγινε η ευτυχία πολυτέλεια επειδή στρέψαμε την προσοχή μας στο περισσότερο που δεν έχουμε, μη βλέποντας το λίγο που είναι ήδη δικό μας. Αλλά αυτό το λίγο είναι τόσο μα τόσο πολύ!

Ζητάμε το πολύ, δεν εκτιμάμε πια το λίγο. Ζητάμε από τη ζωή αυτό που δεν έχουμε, αλλά δεν προσέχουμε αυτό που ήδη κρατάμε στα χέρια μας. Προσπαθούμε να χτίσουμε κάστρα, αλλά έχουν μείνει ορφανά τα μικρά σπίτια που μέσα τους ζούμε.

Αισθάνομαι πλούσια με τα πιο απλά, τα καθημερινά, τις χαρές που ξεδιπλώνονται μέσα στις μικρές στιγμές. Σε μία χειραψία, σε μία ανταλλαγή απόψεων, σε ένα «σε αγαπώ».

Για αυτά κλείνουν μέσα τους όλη τη ζωή, το αληθινό της νόημα. Και μπορώ πια, να λέω ότι είμαι ευτυχισμένη.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα