Και περπατούσα στο δρόμο, βγήκα για βόλτα στη μεγάλη πλατεία. Και κοίταζα γύρω μου τους ανθρώπους, καθώς περνούσαν από μπροστά μου.
Πόσοι άνθρωποι περνάνε από μπροστά μου! Πόσους λίγους έχω στη ζωή μου και πόσοι γύρω μου υπάρχουν για τους οποίους δε γνωρίζω τις δυσκολίες, τις χαρές, την οικογένειά τους.

Πόσοι άνθρωποι γύρω μου άγνωστοι! Πόσοι άνθρωποι για τους οποίους δεν γνωρίζω τις χαρές και τις αθέατες μάχες που δίνουν καθημερινά. Άνθρωποι στις καφετέριες που χαμογελάνε και κρύβουν τη ζωή και τα καθημερινά τους καρδιοχτύπια και αγωνίες. Άνθρωποι που αν έμεναν σε κάποια άλλη περιοχή ίσως να είχα γνωρίσει, άνθρωποι που αν βρισκόμουν σε μία διαφορετική τοποθεσία, ίσως τώρα να τους γνώριζα. Να ήξερα το όνομά τους, το σπίτι τους, την εργασία τους, τα προβλήματά τους.

Άγνωστοι άνθρωποι που περπατάνε στο δρόμο μέσα στην πλατεία δίπλα σε εμένα, κοντά στους δικούς μου γνωστούς και φίλους. Άνθρωποι που θα μπορούσα να γνωρίζω, αλλά το σχέδιο της ζωής δεν τους έφερε στο διάβα μου.
Άνθρωποι γνωστοί και άνθρωποι άγνωστοι…

Γράφει η Μαρία Σκαπαρδώνη