Φοβάσαι την ανάσα σου… Να είναι διαφορετική…

Γουστάρεις να κοιμάσαι μες στο στρες, γιατί σε κάνει ένα με τους άλλους…

Γουσταρεις όσους είναι ιδιαίτεροι, διαφορετικοί και παίζουν στις ταινίες ή περιγράφονται στα βιβλία…

Αλλά ή παράλογη λογική σου τους διώχνει από τη ζωή σου, γιατί δεν είναι εύκολα χειραγωγίσιμοι. Τους λες τρελούς και τους απομακρύνεις.

Αράζεις στην ασφάλεια του φόβου σου. Το κάνουν όλοι. Θες να είσαι στους όλους. Ξεχνάς την δική σου τρέλα και θυμώνεις με αυτούς που στη θυμίζουν.

Όχι με αυτούς του σινεμά. Θυμώνεις με αυτούς που είναι ανάμεσα σου, στη ζωή.

Ότι ιστορία θα έχεις να διηγηθείς όταν θα γεράσεις … θα καταλάβεις πως την έζησες με αυτούς τους αόρατους τρελούς της ζωής.

Τότε ή θα είναι αργά όμως…ή… θα είσαι και εσύ μία ελεύθερη ακούραστη και αόρατα τρελή γιαγιά.

Θα  έχεις κολλήσει την τρέλα από αυτούς και θα αντιληφθείς πως ή τρέλα τους τελικά δεν ήταν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από έρωτα… ελευθερία  και σπάσιμο φραγμών που ναι μεν άντίκρυσαν, αλλά ποτέ τους δεν συμβιβάστηκαν μαζί τους…

Γράφει ο Θανάσης Γκατζόπουλος

Thessaloniki Arts and Culture