Καρδιοχτύπι και τρεμάμενα χέρια
το σκηνικό της μεγαλουργίας.

Μαέστρος μια καρδιά κόκκινη
πλημμυρισμένη αίμα.

Σημάδι ζωής ή και θανάτου•

Σ’ ένα σώμα που μετατρέπεται σε ωδή, φωνή και τραγούδι.
Γρικάει
μα δεν υπάρχει νους να το χωρέσει.

Συρρικνώνεται και πέφτει στο κενό,
όπως τα πέταλα των αμυγδαλιών σκεπάζουν τα πεζοδρόμια
τα πρώτα γλυκά απογεύματα της άνοιξης.

Κάποια μάτια κοντοστέκονται και μισοκλείνουν
θέαμα ξαφνικά αβάσταχτο.

Πόδια σε εγρήγορση που δε φτάνουν πουθενά όσο κι αν τρέχουν.
Χέρια που δεν καταφέρνουν να κρατήσουν ούτε μια στιγμή.

Στόμα κλειστό, φοβισμένο να ξεστομίσει τα όσα είδε.
Συμφωνημένη σιωπή.

Χαμόγελο κουτσό στο ρόλο του παλιού κομπάρσου που γέρασε πια πολύ για να κάνει σωστά τη δουλειά του.

Γράφει η Νάντια Κορτάθαρ