Αυτός πάντα υποτιμούσε την αξία των λέξεων.

Εγώ έμαθα να ζω μέσα από αυτές.

Αυτός πάντα υποτιμούσε την αξία του έρωτα

τον οποίο εγώ τοποθετούσα λίγο πιο πάνω από την αγάπη κάθε πρωί.

Αυτός πάντα υποτιμούσε την αξία των σκέψεων

μέσα από τις οποίες εγώ τον ερωτευόμουν πιο πολύ κάθε βράδυ.

Εκείνος πάντα προσπαθούσε να διορθώσει τις ατέλειες μας

τις οποίες εγώ αγάπησα πρώτα στον εαυτό μου και ύστερα σε εκείνον.

Εκείνος θυμάμαι πάντα κυνηγούσε τον χρόνο σαν λυσσασμένο λυκόσκυλο

από τον οποίο εγώ δευτερόλεπτα έμαθα μόνο να κρατώ.

Εκείνος ήξερε να δίνει θυμάμαι

κάτι που εγώ δεν έμαθα ποτέ.

Και όλα αυτά

ανάμεσά μας

τόσο μικρά και τόσο μεγάλα.

Μα πιο πολύ σε εκείνον (-σε αυτόν) και σε μένα

με θλίβει ότι είναι εκείνος (-αυτός) και εγώ

σκορπισμένοι

διαλύσαμε το εμείς, το μαζί, το ολόκληρο, το ένα

εμείς γίναμε σαν εκείνους… σαν αυτούς…

Γράφει η Σίλεια Παπαδημητρίου