Ξημέρωσε και πάλι μες στις ράγες

πηγαίνουμε όπου κλαίει το ”μαζί”

να κάνουμε τσιγάρο και τις στάχτες

να αφήνουμε μόνο πίσω το πρωί.

Βαγόνι που καθότανε ζευγάρια

που έμαθαν να ζούνε στα ταξίδια

κρατάει τώρα δυο βρεγμένα μάτια

που ζούνε με καημό πάλι τα ίδια.

Μονά κλειδιά σε μια απ’ τις δυο μας τσέπες

που δεν μπορούν να γίνουν αντικλείδι

και αν μπούνε μες στα σπίτια μας οι κλέφτες

ίσως δούνε πως πάντα κάποιος λείπει.

Και πάντα στο ταξίδι με το τρένο

να παίρνουνε εισιτήριο με επιστροφή

να δίνουνε φιλιά σε κάποιο ξένο

στο λίγο αυτό που λέγεται ζωή

Γράφει η Βασιλεία Παπαδημητρίου