Ένα σχοινί μπορεί να γίνει κόμπος, μπορεί όμως να γίνει και τέχνη.

Μια πλέξη μπορεί να γίνει κουβάρι ή κέντημα, τα σχοινιά μπορούν να γίνουν φυλακή ή εικαστικό δημιούργημα. Υπάρχουν τόσα πιθανά σχήματα όσες και οι πιθανές επιλογές μας.

Μπήκα στη διαδικασία να δέσω κάτι.. να αλλάξω, να μετουσιώσω κάτι.. και η σκέψη μου άρχισε να κινείται σε μονοπάτια φαινομενικά ασύνδετα… να κινείται, σε αντίθεση με αυτό που έδενα, σε αντίθεση με αυτό που καθιστούσα ακίνητο.

Τώρα σκέφτομαι το σχοινί που κρατάω.. και τι δε θα μπορούσα να το κάνω. Το αφήνω λίγο σε έναν πρόχειρο σχηματισμό και γράφω αυτά που περνάνε από το μυαλό μου για να τα δω κάποια στιγμή αργότερα και να τα παρατηρήσω. Τα σχοινιά μπορούν να γίνουν δεσμά ή δέσιμο. Μπορούν να πνίξουν, μπορούν και να ενώσουν.

Μπορούν να γίνουν φυλακή, μπορούν και να ελευθερώσουν. Να κυριαρχήσουν ή να υποτάξουν. Να χρησιμοποιηθούν ή όχι. Μπορούν να εγκλωβίσουν, μπορούν να συγκρατήσουν. Να προσδώσουν ακινησία ή συνοχή.

Ό, τι θέλομε μπορούν να κάνουν… εμείς τα κρατάμε.. ή αυτοί στους οποίους τα έχουμε παραχωρήσει – ή εμπιστευτεί. Ο χρόνος που αφιερώνουμε δένοντας και λύνοντας είναι σημαντικός, είναι εμπειρία.

«Η επιθυμία για περισσότερη εμπειρία είναι φυγή από το πραγματικό, από αυτό που είναι» γράφει ο Κρισναμούρτι στο Πέταγμα το αετού. Είναι άραγε φυγή; Κι αν ναι, πτήση ή κατάδυση; Δένοντας δεσμεύεις ή δεσμεύεσαι, λύνοντας αποδεσμεύεις ή αποδεσμεύεσαι. Δένοντας σχετίζεσαι, λύνοντας αποκόπτεσαι.

Δένοντας περιορίζεις ή περιορίζεσαι, λύνοντας κατακερματίζεις ή κατακερματίζεσαι. Δένοντας έχεις επαφή, λύνοντας αφήνεις χώρο για μη επαφή. Αιχμαλωσία και ελευθερία. Υποταγή και κυριαρχία. Δένοντας κάποιον, δένοντάς σε κάποιος. Είναι τόσα τα δυνάμει ενδεχόμενα… ένα από αυτά έχει να κάνει με την ύπαρξη ή την απουσία της ασφάλειας.

Άνοιξα το βιβλίο γιατί θυμήθηκα πως διάβασα κάτι που τώρα ταιριάζει με τη ροή της σκέψης μου.. «Αλλά υπάρχει καμία ασφάλεια ψυχολογικά, σε σχέση με ιδέες, με ανθρώπους και με πράγματα; Αν η σχέση σημαίνει να έχουμε άμεση επαφή με τα πράγματα, δεν σχετίζεστε εάν δεν έχετε επαφή».

Η επαφή είναι προϋπόθεση και ζητούμενο. Το σχοινί μου για να γίνει τέχνη πρέπει να έρθει σε επαφή με κάτι. Το δικό σου επίσης. Για να μπλεχτούν τα σχοινιά μας μεταξύ τους πρέπει να έρθουν σε επαφή. Για να δεθούμε εμείς σε σημεία δεν πρέπει, θέλουμε να έχουμε επαφή.

Ή έχουμε επαφή επειδή είμαστε δεμένοι… δε ξέρω που τελειώνει η λογική και που αρχίζει η φαντασία. Η σκέψη πάντως συνεχίζει.. «Ο χρόνος και η σκέψη κάνουν τον φόβο» είχα υπογραμμίσει.. «Η σκέψη γεννά φόβο καθώς και ευχαρίστηση, και τα δύο είναι θέματα του χρόνου». «Η σκέψη είναι απόκριση της μνήμης και έτσι η σκέψη δημιουργεί φόβο».

Η σωστή ερώτηση εδώ «δεν είναι το αν πρέπει να σκεφτόμαστε ή όχι, αλλά το πώς να μείνουμε ξύπνιοι». Και αυτό συμβαίνει με τη μάθηση. «Η μάθηση βρίσκεται πάντα στο ενεργό παρόν, δεν είναι το αποτέλεσμα του να έχετε συσσωρεύσει γνώση. Η μάθηση είναι μια διαδικασία, μια δράση που βρίσκεται πάντα στο παρόν».

Όπως και η αγάπη σκέφτομαι.. δεν είναι η κατάλληλη λέξη αλλά δε βρίσκω κάποια άλλη να πλησιάζει (έστω στη γενίκευσή της) σε αυτό που έχω στο μυαλό μου. Ας το ονομάσω αγάπη λοιπόν.

Τι σημαίνει για το καθένα, σε ποιό χρόνο και τόπο την βλέπει (ή ψυχανεμίζεται την ύπαρξή της), αν την δημιουργεί και το πώς την εξωτερικεύει ή την επικοινωνεί… όλα αυτά είναι μια διαρκής και προσωπική διερεύνηση. «Τι είναι η αγάπη; Είναι η αγάπη ευχαρίστηση; Είναι η αγάπη επιθυμία; Είναι η αγάπη προσκόλληση, εξάρτηση, κατοχή του ατόμου που αγαπάτε και εξουσιάζετε;».

Κλείνω το βιβλίο… οι σκέψεις μου τώρα μπλέκονται, τις σταματάω πριν γίνουν κόμπος. Το σχοινί- που μέχρι χθες δεν υπήρχε, ο χρόνος- που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ψευδαίσθηση. Το σχοινί σε σχέση με το χρόνο. Ο χρόνος κι εσύ. το σχοινί κι εγώ. Εσύ κι εγώ.

Δε ξέρω πόσα σχοινιά μας δένουν και μας λύνουν. Δε ξέρω πόσα ακόμα μας πνίγουν ή μας συγκροτούν. Δε ξέρω τι σχήματα φτιάχνουμε σε έναν χρόνο που δεν υπάρχει. Ξέρω μόνο πως έχουμε σχοινιά και ότι μπορούμε να τα κάνουμε μουτζούρα ή τέχνη. Και προτιμώ την τέχνη.

Αυτή δεν έχει περιορισμούς όπως οι άνθρωποι, έχει προοπτική όπως ο έρωτας. Δεν έχει λογική, δεν έχει φόβο. Είναι μια πραγματικότητα πάνω, πέρα και πιο βαθιά από την πραγματικότητα γύρω μας. Είναι η πλέξη των σχοινιών μέσα μας σε σχέση με το έξω μας. Η πλέξη των σχοινιών μεταξύ μας.

Ένα σχοινί μπορεί να γίνει κόμπος ή μπορεί να γίνει ένα όμορφο δημιούργημα. Μπορεί να περνάει από τη μια μορφή στην άλλη μέσα από διάφορους σχηματισμούς. Το σχοινί είναι σχοινί. Το πέταγμα του αετού δεν αφήνει σημάδια.

Το σχοινί όταν χρησιμοποιηθεί σωστά δεν αφήνει σημάδια. Δεν παύει όμως να αφήνει μια αίσθηση. Η αίσθησή αυτή είναι που του δίνει τα νοήματα… εμείς είμαστε που του δίνουμε χρήσεις και μορφές. Εγώ κι εσύ που έχουμε μια εικόνα να μας το υπενθυμίζει. Όποια εγώ, όποιος εσύ.

Γράφει η Sabina Tsampikaki