Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μου, γέροντα, όπως αυτή τώρα, που νιώθω μέσα μου ένα αίσθημα φλογερό και απερίγραπτο να ζωντανεύει.

Το σώμα μου υποτάσσεται σ’ αυτό, οι σκέψεις διαλύονται, ο νούς δημιουργεί μια εκωφαντική σιωπή και ανοίγονται τ’ αυτιά μου.
Σαν να αποσύρομαι από έναν κόσμο ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται ένας άλλος. Κάθε ανάσα μου αρπάζεται σ’ έναν βηματισμό πρός αυτόν, λες και μετρά την απόσταση, ζυγίζεται και απλώνεται στο σώμα.

Σα ‘να αυτός ο κόσμος ανοίγεται και με τραβά να περιέλθω, αθροίζοντας μέσα μου μια Οντότητα. Μόνο έτσι μπορώ να εισχωρήσω σ’ αυτόν. Δεν αναρωτιέμαι τι είμαι… ποιός είμαι… είμαι όπως δεν ήμουν… Ζω!!!

Μου προσφέρεται αυτός ο κόσμος να είμαι μια ύπαρξη, ξυπνώντας ένα “δέος” μέσα μου.
Αγγίζομαι και δονούμαι απο το “ρεύμα” του, που με διαπερνά κι’ εκεί που αρχίζω να γίνομαι “Ενα με Αυτόν” αντιστρέφονται τα πάντα. Προσπαθώ να κρατήσω ζωντανό το αίσθημα αλλά δεν μπορώ.

Τότε η μνήμη μου προβάλλει εικόνες από την καθημερινότητα που μου δείχνουν καθαρά, που σπαταλώ αλόγιστα και πως ξοδεύω αυθαίρετα την ζωή μου και οι τύψεις ορμούν και ξεσκίζουν τα σπλάχνα μου.

”Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις” ακούγεται μια “Φωνή” μέσα μου να μου λέει, κι’ αυτό που ήμουν αρχίζει να με κυριεύει και να εμφανίζεται ο κόσμος της καθημερινότητας μου!

Χρειάζεται πολλές φορές να διανύσεις αυτό το πέρασμα των δύο κόσμων. Η δύναμή του σε φέρνει εδώ, η ίδια πάλι σε ξανά ρίχνει πίσω. Ζητά από εσένα να γευτείς την διαφορετικότητα τους, να αντιληφθείς την πλάνη σου. Σ’ αυτήν την πρόκληση δεν μπορεί να σε βοηθήσει κανένας, το νιώθεις;
Ναι.

Αυτή η “Φωνή” θα σε χτυπά με την Αλήθεια της, θα εγείρει στην Καρδιά σου τύψεις. Μην κωφεύεις στο άκουσμα της. Μιλά για σένα έτσι όπως δεν μίλησε κανείς για σένα, έτσι όπως κι’ εσυ ο ίδιος δεν φάνταστηκες ποτέ εσένα… έχει τρομερή δύναμη ο Λόγος της.

Πολλές φωνές της πλάνης σου θα προσπαθούν να κλείνουν τ’ αυτιά σου, μα αυτή θα <Ηχεί> μέσα στην καρδιά σου. Πολλές εικόνες της θα τυφλώνουν τα μάτια σου, αλλά χάρην της <Όρασης> ο νούς θα βλέπεις την εικόνα του πραγματικού εαυτού σου.

Αυτό το χάρισμα προσφέρει ετούτη η “Φωνή”. Συγχώραμε, δεν μπορώ να σε βοηθήσω, αυτό είναι έργο του Θεού, και το μεγαλύτερο αμάρτημα που κάνει ένας άνθρωπος, είναι όταν διακατέχεται απο την εντύπωση πως μπορεί να αναλάβει το έργο του.

Γέροντα, δεν ξέρω ποιός είσαι. Χάρην σε Σένα όμως αυτή η αίσθηση μέσα μου, τώρα κερδίζει χρόνο και με εμψυχώνει. Δίπλα Σου νιώθω όπως ενα βρέφος στην αγκαλιά της Μάννας του. Μπορώ να σε ξανά επισκευφθώ πρίν φύγω;
Που θα πας;
Θα ανέβω στην κορυφή του Άθως, είναι μια μεγάλη πρόκληση για μένα.
Μόνος;
Ναι, έχω μόνο ενα “φόβο” να σαλεύει μέσα μου, να μην με εγκαταλείψει η αίσθηση αυτή. Από την άλλη αισθάνομαι, πως μόνο αυτός ο “φόβος” μπορεί να θρέψει και να αυξήσει το αίσθημα αυτού που πραγματικά είμαι.
Στο ζήτησε η “Φωνη” που ακούς;
Ναι.
Τότε προσευχίσου και υπάκουσε την. Θα Σου δώσει δύναμη να ανέβεις στην <Κορφή> της. Καλό δρόμο να έχεις και προσηλώσου σ’ αυτόν. Εμένα δεν θα με βρείς εδω όταν με το καλό επιστρέψεις. Στο περβόλι της Παναγιάς Μας, ανθίζουν οι ψυχές των ανθρώπων με την Φροντίδα της!

Εκεί ψηλά στην Κορυφή του Άθους, κάτω απο το φώς των άστρων, ξεκαθάρισε μέσα μου, ότι αυτή η δύναμη δεν σπηλώνεται και ούτε μολύνεται από την αυθαιρεσία του εαυτού μου, απλά με εγκαταλείπει και τότε η Ζωή δεν δείχνει κανένα έλεος στην ανοησία μου.

Γυρνώντας πίσω στην πόλη που ζω, είδα για πρώτη φορά καθαρά τον Λόγο που η κοινωνία των ανθρώπων δεν παρέχει καμία φροντίδα στον άνθρωπο. Γιατί ο ίδιος ξοδεύει την ζωή του, αυθαίρετα και ανόητα, προκειμένου να ικανοποιήσει τον <πλανεμένο> εαυτό του.

Γράφει ο Φώτης Καρεμφυλλίδης

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα