Μου χαμογέλασες και ο κόσμος μου γέμισε ευγνωμοσύνη,

ήταν πεσκέσι απ τον Θεό να σε ανταμώσω σκέφτηκα.

Και ο κόσμος μου απ τα ψηλά σε κοίταγε και αγνάντευε το χαμόγελο σου… και εκείνο έλαμψε μες το σκοτάδι.

Ένας κρυμμένος θησαυρός και ο κόσμος μου πειρατής που τον γύρευε.

Και τότε θύμισε ζωή… γιατί αντίκρισα ζωντάνια από εκείνη που ανασταίνει τα άψυχα και βάζει χρώματα και μυρωδιές.

Και ο κόσμος μου αναστέναξε… γιατί τα μάτια σου λάτρευαν τις ατέλειες χαϊδεύοντας τις τρυφερά.

Το χαμόγελο σου ανεκτίμητος πλούτος… να βλέπει αισιόδοξα και να αρπάζει το μέλλον.

Ήταν θησαυρός, σπάνιο χρυσάφι μου, σε φυλάω καλά μες τη καρδιά μου για να μην σε πάρουν και γεμίζω ευτυχία… γιατί τα φιλιά σου έχουν στοργή από εκείνη που μεριμνά να αγαπά και να θυσιάζεται.

Ένας θησαυρός το χαμόγελο σου, αξία μου πολύτιμη…

Γράφει η Κωνσταντίνα Διδασκάλου