Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα, αν μπορούσες ανά πάσα στιγμή να επικαλεστείς τη λήθη του μυαλού και να ανατρέψεις τη σκέψη που βεβιασμένα προσπαθεί να σφηνώσει στο μυαλό σου και σε τριβελίζει, δίχως έλεος…
Βασανίζεσαι για καταστάσεις που δεν πρόλαβες να ζήσεις, για αγάπες που τέλειωσαν άδοξα, για ανθρώπους που έφυγαν ξαφνικά από το πλάι σου, για προδοσίες που βίωσες χωρίς προσδοκία.
Έχεις εγκλωβιστεί σε έναν φαύλο κύκλο και όλα γύρω σου τα βλέπεις μαύρα.
Νιώθεις να σε έχουν κατακλίσει οι στέπες της μοναξιάς, αισθάνεσαι μετέωρος, αποκαρδιωμένος, απογοητευμένος μα δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Η μοναξιά αναμφίβολα, δεν είναι αδυναμία. Είναι καταιγισμός ανομολόγητων σκέψεων που απώτερο σκοπό της έχει τη διδαχή και την αρμονία με τον εαυτό σου.
Κάνοντας τον απολογισμό σου, πάντα με παρέα τη μοναξιά, ανακαλύπτεις αν είσαι τυχερός, ότι δεν είσαι υπεύθυνος εξολοκλήρου για την έκβαση μιας κατάστασης, δεν είσαι υπεύθυνος για τις συμπεριφορές και για τα λάθη άλλων.
Δεν είσαι βέβαια, άμοιρος ευθυνών διότι αξιολόγησες λανθασμένα τις προοπτικές, διάβασες από εσφαλμένη οπτική γωνία μια απερχόμενη κατάσταση και από καλοπροαίρετη εκδοχή, έδωσες χώρο σε ανθρώπους που δεν άξιζαν.
Μην επωμίζεσαι συνεπώς όλα τα βάρη, αναζήτησέ τα, αναγνώρισέ τα, αξιολόγησέ τα και θα δεις ότι δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα.
Για ανθρώπους που δεν ήθελαν να σε έχουν στη ζωή τους και έφυγαν ξαφνικά δίχως προειδοποίηση ή με μια άκυρη δικαιολογία, μη λυπάσαι.
Αν ήθελαν πραγματικά, θα έβρισκαν τον τρόπο να μείνουν δίπλα σου, να σε κρατήσουν κοντά τους και να επωφεληθούν από τον χαρακτήρα σου. Εσύ έπραξες με γνώμονα τη δοτικότητα και το συναίσθημα και απλόχερα τους πρόσφερες ανιδιοτελώς, κομμάτι του εαυτού σου.
Ξεχώρισε την ήρα από το σιτάρι, κράτα στη ψυχή σου όλα όσα σου απέφεραν κάτι θετικό και απέβαλε ότι σε λυπεί. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω, χρειάζεται δύναμη ψυχής, υπομονή και χρόνο.
Να θυμάσαι όμως, ότι αν ανακαλύψεις το σθένος να δεις στο μαύρο, να αχνοφαίνονται κηλίδες του γκρι, κάθε μέρα θα πυκνώνουν. Μια μπελ επόκ υπάρχει μέσα μας, και περιμένει υπομονετικά να την ανακαλύψουμε. Δεν είναι ουτοπικό, είναι ο τρόπος να σταθείς ξανά στο ύψος των περιστάσεων και να συνεχίσεις με αξιοπρέπεια να διαγράφεις τη δική σου μοναδική πορεία στη ζωή, με συνοδοιπόρους που εσύ θα επιλέξεις.
Όλες οι καταστάσεις που βιώνουμε στο σύντομο πέρασμά μας από τον επίγειο κόσμο, έχουν κάτι να μας διδάξουν, ακόμα και οι αρνητικές και για να ακριβολογούμε, περισσότερο αυτές. Αγκάλιασέ τες, φρόντισε τις πληγές με αγάπη και αργότερα στο μέλλον έχοντας απεγκλωβιστεί σχεδόν αλώβητος με λιγοστές εκδορές, θα είσαι περήφανος για αυτές!
Μη παγιδεύεσαι στους λαβυρίνθους των αμέτρητων «γιατί». Σκέψου, όλα τα γιατί, συνοδεύονται από κάποιο «διότι», που με κριτική σκέψη θα είναι οφθαλμοφανές να το βρεις.
Πορεύσου, εξακολούθησε να ανακαλύπτεις τη δύναμη του εαυτού σου, το μεγαλείο του χαρακτήρα σου και ως αισιόδοξος και συνάμα ρομαντικός άνθρωπος, άφησε στο πίσω μέρος της καρδιάς σου να καίει μια μικρή φλογίτσα για τον άνθρωπο που σε πρόδωσε. Αν μη τι άλλο, θα φωτίζει τα σκοτάδια της και θα την κάνει να ακτινοβολεί…
Οπότε μην επικαλείσαι τη λήθη του μυαλού, δε βοηθάει. Μάθε να ζεις πρόσκαιρα με τις ερινύες του, χαμογέλα στο είδωλό σου, εξοπλίσου θάρρος και άλλαξε ρότα στη γόνδολα της ζωής σου.
Να δεις που αργά ή γρήγορα θα βρεις το δική σου στεριά, αρκεί να μη σταματήσεις να τη ψάχνεις…
Γράφει η Κατερίνα Σιδέρη
”Γεννήθηκα και ζω στις Πλαταιές Βοιωτίας. Σπούδασα Πληροφορική & Φυσικές Επιστήμες και το γράψιμο παντός είδους είναι η μεγάλη μου αγάπη. Το διάβασμα και οι μοναχικοί περίπατοι στη φύση, γεμίζουν ευχάριστα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου. Έμπνευσή μου αποτελεί κάθε τι που μπορεί να μας διδάξει και να μας προσφέρει το έναυσμα να δούμε τη ζωή από άλλη οπτική”.
