Τον βλέπεις να έρχεται. Στον δρόμο ακόμα είναι.
Και όμως τον νιώθεις, τον καταλαβαίνεις και τον αισθάνεσαι. Αντιλαμβάνεσαι το κοίταγμα, το σώμα, τις αισθήσεις και τα συναισθήματα του.
Πονά και νιώθεις το δικό σου κορμί να σπαράζει. Την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά. Να θεωρείς ότι θα σπάσει.

Αγωνιά και θέλεις να βγεις μπροστά, να χτυπήσουν τα κύματα της κακοκαιρίας εσένα. Να ξεσπάσει η δυνατή νεροποντή πάνω σου. Να μην βραχεί εκείνος και ας τρυπήσει εσένα η βροχή βαθιά ως το μεδούλι.

Χαίρεται και γελά ο κόσμος όλος για σένα. Τα γέλιο σου αντηχεί μακριά, ανέμελο και ξέγνοιαστο. Όλα λάμπουν όταν βλέπεις τα μεγάλα λαδί μάτια του να φωτίζονται και να ανοίγουν διάπλατα από ευτυχία.
Κάθε φορά που τον φέρνεις στην καρδιά και στη σκέψη σου, μια επιθυμία έχεις. Να γίνεις ακόμα καλύτερη, να εξελιχθείς, να σε θαυμάσει. Όπως τον θαυμάζεις και εσύ.

Θέλεις να προχωράς, να κάνεις το σωστό, το δίκαιο, το καλό. Γιατί διαρκώς νιώθεις το βλέμμα του πάνω σου. Νιώθεις το γεμάτο καμάρι και υπερηφάνεια κοίταγμα του, ακόμα και όταν δεν είναι μαζί σου. Όμως εσύ έχεις διπλά το βάρος να μην τον απογοητεύσεις. Όταν γυρνάει και σε κοιτάει να βλέπεις στα μάτια του πόσο μοναδική είσαι για αυτόν. Όπως μοναδικός είναι και αυτός για σένα.

Και έτσι προχωράς. Προχωράτε μαζί. Νιώθεις να σου κρατάει το χέρι και γεμίζεις δύναμη. Είσαι έτοιμη να δώσεις όλες τις μάχες που τόσα χρόνια ανέβαλες. Να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα. Και το κυριότερο αρχίζεις να κάνεις και δειλά δειλά να κάνετε μαζί κοινά όνειρα. Το χέρι σου να μπλέκεται στο δικό του και κανείς να μην μπορεί να σας σταματήσει. Γιατί; Έρωτας θαρρώ πως είναι…

Αφιερωμένο στον Κ.Π. που μου έδωσε την έμπνευση να γράψω αυτό το κείμενο. Με ένα μεγάλο ευχαριστώ και την ευχή να μην σταματήσει ποτέ να με εμπνέει.

Γράφει η Δρ. Μαρία Μουδάτσου,
Κοινωνική Λειτουργός – Ψυχοθεραπεύτρια (μέλος E.F.T.A. Ε.Λ.ΕΣ.Υ.Θ), Διδάκτορας Επιστημών Υγείας (Ιατρική Σχολή) Πανεπιστημίου Κρήτης.