Κάποτε λέγαμε… θα πάμε μακριά,
θα γυρίσουμε όλο τον κόσμο,
“θα σε κρατήσω απ’ το χέρι και δε θα σ’ αφήσω ποτέ μου”.

Κάποτε κοιταζόμασταν για ώρες μες στα μάτια
και το σούρουπο απλά γινόμασταν φιλί.

Κάποτε κάναμε σχέδια και όνειρα.
Μπορούσα να γίνω ό,τι θέλω κι εσύ ό,τι θες.

Κάποτε ελπίζαμε πως ο κόσμος θα γίνει καλύτερος, θα αλλάξει,
δε μας έπιανε απογοήτευση ποτέ.

Κάποτε λέγαμε τόσα πολλά…
και δε σιωπούσαμε καθόλου.

Τώρα πώς με κοιτάς για μια μόνο στιγμή χωρίς να πεις μια λέξη;
Γιατί καρφώνεις τόσες σιωπές πάνω μου;
Πού πήγε το χαμόγελό σου;

Μη μου πεις πως ο κόσμος έγινε χειρότερος.
Μη μου πεις πως εμείς θα ζούμε χωρίς όνειρα.
Μη μου πεις πως χάθηκαν οι λιακάδες μας.

Πάρε με από δω…
δεν αντέχω να βλέπω μάτια να κλαίνε.

Πάρε με όπου πας…
βλέπω πως τίποτα δε γίνεται…

Ας φύγουμε, ας βγάλουμε φτερά,
για να πετάξουμε, να ονειρευτούμε,
να βρούμε ξανά το δρόμο για το καλύτερο…
και θα δεις πως θα μπορέσουμε…
θα φτιάξουμε τον κόσμο απ’ την αρχή.

Γιατί η ελπίδα ζει μες στους ανθρώπους
κι έτσι τίποτα δεν χάθηκε ακόμα…

Γράφει η Πόπη Κλειδαρά