Σε πνοές του φεγγαριού
αλλοτινές σε φέρνω.
Σε σπηλιές θαλασσινές
δειλά σε παρασέρνω.

Γυναίκα με τα όμορφα μαλλιά
λουσμένα στης αλμύρας τα βαθιά
και των αστεριών το φώς.

Στη δική μας αμμουδιά
τράτες, βάρκες και κουπιά,
από χρόνους παλαιούς,
τη μορφή σου φέρνουν.
Στη δική μας αμμουδιά
όρκοι, χάδια και φιλιά,
από χρόνους μαγικούς,
πάλι ζωντανεύουν.

Στη δική μας αμμουδιά
ανάμνηση που έγινες παλιά
γυναίκα με τα όμορφα μαλλιά.

Σε κρυφές του λιμανιού
διαδρομές σαλπάρω.
Σε βραδιές πειρατικές
μαζί μου να σε πάρω.

Γυναίκα με τα όμορφα μαλλιά,
ριγμένα στων ονείρων τ’ ανοιχτά,
και στου πάθους μου το φώς.

Στη δική μας αμμουδιά
τράτες, βάρκες και κουπιά,
από χρόνους παλαιούς,
τη μορφή σου φέρνουν.
Στη δική μας αμμουδιά
όρκοι, χάδια και φιλιά,
από χρόνους μαγικούς,
πάλι ζωντανεύουν.

Στη δική μας αμμουδιά
ανάμνηση που έγινες παλιά
γυναίκα με τα όμορφα μαλλιά.

Της Ρένας, Δ., Λεριού (28/02/2020 πρώτη δημοσίευση στο Thessaloniki Arts and Culture)