Γυναίκα μου,
σαν κόσμημα είναι το χαμόγελό σου.
Τα μάγουλά σου φρούτα και μυρωδικά,
η ανάσα σου παράδεισος ευωδιάς και αρωμάτων.

Γυναίκα μου,
παράδεισέ μου.
Με τα γήινα μου μάτια,
φτερά βλέπω στο σώμα σου, άγγελέ μου.

Γυναίκα μου,
ακόμα και τα νεύρα σου, ακόμα και αυτά έχω συνηθίσει.
Ποτέ σου, κανείς
όπως εγώ, ποτέ δε θα σε αγαπήσει.

Γυναίκα μου,
ώμε από το ώμο μου.
Πάντοτε έτσι θα σε βλέπω,
ως τον άνθρωπο τον δικό μου.

Γυναίκα μου
θησαυρέ μου ανεξάντλητε.
Πόση αντοχή έχεις στην ψυχή σου,
για να αντέχεις εμένα, αγαπημένη μου!

Γυναίκα μου,
ακόμα και τα νεύρα σου, ακόμα και αυτά έχω συνηθίσει.
Ποτέ σου, κανείς
όπως εγώ, ποτέ δε θα σε αγαπήσει.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη