Μικρή κι ασήμαντη κουκίδα μπροστά σ’ ένα τεράστιο και πολυποίκιλο σύμπαν, γεύομαι την καθημερινότητα, απολαμβάνοντας τη μοναδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, μέσα σ’ ένα πλήθος από μικρές καθημερινές ιστορίες ή τραγωδίες που χορεύουν γύρω μου ανάλαφρα, σαν αερικά.
Βαδίζω, γνωρίζω, μαθαίνω, σκοντάφτω, ματώνω, παιδεύομαι, αναθαρρώ, ενθουσιάζομαι κι απογοητεύομαι, μα ούσα γραφική και ταγμένη «Δονκιχωτική», καταλήγω σχεδόν πάντα, να επιμένω στην ποιητική αντίληψη της ζωής και των ανθρώπων γύρω μου…
Ανάμεσά τους, βλέπω κάποιους που προτιμούν μια χαλαρή κι αδιάφορη στάση απέναντι στη ζωή και αφημένοι έρμαια στη μοίρα και τον άνεμο, αρνούνται πεισματικά ν’ αναλάβουν την ευθύνη των «θέλω» τους, επιλέγοντας απλά να υπάρχουν ως κυνικοί, ως μηδενιστές, ιδεολόγοι της θεωρίας του «τίποτα», περιμένοντας κρυφά ένα θαύμα που θα τους παρασύρει ή κάποια ανώτερη δύναμη, που θ’ ανατρέψει την κοσμοθεωρία τους.
Κάποιοι βρίσκουν χαρά μέσα απ’ το δρόμο της αγάπης, της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς, επενδύοντας στις ανθρώπινες σχέσεις και χαρίζοντας τον εαυτό τους χωρίς δεύτερη σκέψη, σ’ εκείνους που αγαπούν, που συντροφεύουν, που σχετίζονται με όποιας μορφής σχέση ή σ’ εκείνους που απλά χρήζουν ανάγκης της παρουσίας και της βοήθειάς τους.
Κάποιοι απ’ αυτούς ζουν πλασματικές ευτυχίες, κρυμμένες πίσω από δήθεν ενδιαφέρουσες ζωές, άδειες από συναίσθημα, ψυχή, ουσία και αλήθεια… Ζωές συμβιβασμένες, γεμάτες καλοστημένες βιτρίνες, ψεύτικα χαμόγελα, λόγια ανείπωτα, κρυμμένα απωθημένα κι ανεκπλήρωτα όνειρα.
Κάποιοι παραμένουν θαμμένοι πίσω από γιγάντια «Θέλω», πνιγμένα σε τεράστια «Εγώ», φρεναρισμένα σ’ ένα ξεκίνημα με αρχή, μα δίχως μέση και τέλος, με μάτια δακρυσμένα και γόνατα γρατζουνισμένα, επειδή σκόνταψαν και μάτωσαν σε κάποια φυσικά εμπόδια.
Κάποιοι ζουν και υπάρχουν παθιασμένοι, ασυμβίβαστοι κι αιώνιοι επαναστάτες, έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά για έναν έρωτα, για έναν σκοπό, για μια ιδέα, ατρόμητοι μπροστά στη διεκδίκηση αυτών που πιστεύουν κι αγαπούν, που δε φοβούνται και δε διστάζουν να τσαλακωθούν και να θυσιαστούν γι’ αυτά.
Κάποιοι αρέσκονται στους μοναχικούς δρόμους της φυγής, παρασυρμένοι σ’ έναν ατέλειωτο γύρο του κόσμου, ανακαλύπτοντας μυστικά και θαύματα χωρίς ουσιαστικές δεσμεύσεις και βαθιά συναισθήματα, καλυμμένοι από εφήμερες συγκινήσεις σε ξένους τόπους, με ξένους ανθρώπους, ξένους σταθμούς και δελεαστικά άγνωστους κόσμους και προορισμούς.
Κάποιοι καταδιώκονται από δαίμονες του χθες,που οι ίδιοι επιμένουν να τρέφουν, με τη βολική και πλασματικά ξεκούραστη επιλογή της απραξίας τους, μεγαλώνοντάς τους με την ατολμία να τους αντιμετωπίσουν θαρρετά και να τους προσπεράσουν, αφήνοντάς τους ανενόχλητους να οργιάζουν και να κατασπαράζουν τις ψυχές και τις ζωές τους.
Κάποιοι βρίσκουν διέξοδο στην πολυποίκιλη γκάμα της γνώσης και της τέχνης, εκφράζοντας τις σκέψεις, τα όνειρά και τις επιθυμίες τους, μέσα απ’ την πνευματική ή καλλιτεχνική τους φύση, εξερευνώντας, ομορφαίνοντας το μυαλό τους, λύνοντας γρίφους, απαντώντας σ’ ερωτήματα, πειραματιζόμενοι σε νέους ρόλους και νέες πτυχές του εαυτού τους, μέσα απ’ την καλλιέργεια της ψυχής και του πνεύματος.
Άλλοι αναζητούν την τελειότητα, άλλοι τη μετριότητα κι άλλοι αρέσκονται στα πάθη, τον αυθορμητισμό και την παρορμητικότητα…
Καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που ίσως σκέφτονται πολύ, αισθάνονται πολύ, πληγώνονται πολύ, ίσως και όχι…
Άνθρωποι που απλά ζουν μικρές ή μεγάλες καθημερινές ιστορίες ή τραγωδίες, που εναλλάσσονται στη ρόδα της ζωής και που κάθε μια απ’ αυτές κρύβει μέσα της, την ομορφιά και την ασχήμια της, τους αγγέλους και τους δαίμονές της…
Ιστορίες που διαρκώς κινούνται και διαδραματίζονται, ανάλογα με το συναίσθημα και την ψυχή, τα πάθη και τις αδυναμίες, το πνεύμα και την αντίληψη,τις εμπειρίες και τις επιλογές, την αλήθεια και το ψέμα του καθενός, μα κυρίως… με την αβάσταχτη γοητεία της μοναδικότητάς του!
Γράφει η Μαρία Κουγιουμτζόγλου
