Η Μανταλένα κάθισε στη βάρκα ανάποδα

Απόγευμα, τέλος Ιούνη. Εγώ, το όνειρό μου και η θάλασσα.

Πάντα ήταν εκεί η θάλασσα. Στα όνειρά, στη μοναξιά, στην θλίψη, στη χαρά.
Πολλοί ήρθαν με τη βάρκα μου, κάθισαν μέσα σ’ αυτή τραγούδησαν, χάρηκαν, έκλαψαν μαζί μου (μες σ’ αυτή τη βάρκα) και ταξιδέψαμε.

«Μες σ’ αυτή τη βάρκα είμαι μοναχή

Και έχω συντροφιά μου κάτασπρο πουλί

Σημάδι ρίχνω στο γιαλό και πώς να σου το πω

Είσαι ένα αστέρι μακρινό τη νύχτα σε φιλώ»

Κάθε ταξίδι όμως τελειώνει.

Είτε φθάνεις σε λιμάνι, είτε βουλιάζεις πνίγεσαι και αναγκάζεσαι να κολυμπήσεις, είτε απλά ξυπνάς και είσαι εκεί.

Κάποιες φορές η βάρκα σου αρμενίζει ήρεμα, χαρούμενα, γαλήνια και ενώ έχεις συνεπιβάτη, νιώθεις τόση μοναξιά σαν να είσαι εσύ και η βάρκα μόνο.

Κανείς άλλος.

Άλλες πάλι, όλα κυλούν αργά χωρίς μοναξιά μα με σημαία τα σημαντικά. Περνάς καλά χωρίς ιδιαίτερα πάθη και ορμές. Αν είσαι άνθρωπος της ισορροπίας αισθάνεσαι ευτυχία. Αν είσαι της αναζήτησης, λιμνάζεις, μέχρι που η λίμνη γίνεται δίνη που σε ρουφάει.

Ποιος θα έρθει με τη βάρκα μου; Άλλος με τη βάρκα μου; (φωνάζει η Μανταλένα).

Δεν θέλω κανείς να μοιραστεί το υπόλοιπο ταξίδι της ψυχής μου. Ποιος είναι αυτός που θα τη νιώσει; Δεν υπάρχει ιδανικός άλλος παρά μόνο ο εαυτός μου.

Θα ‘θελα να ταξιδέψω όμως μαζί σου. Με σένα και ας μην είσαι ο ιδανικός.

Και ας με χτυπήσουν χίλια κύματα, και ας με κυνηγήσουν τέρατα πλασματικά και αληθινά.

Θα ‘θελα, το ξέρεις και το αγνοείς. Ίσως γιατί δεν θέλεις.

Στο είπα, στο τραγούδησα, στο ζωγράφισα, στο ψιθύρισα μα δεν σε συγκινεί !

Κανείς άλλος με τη βάρκα μου.

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.

Γυρίζω τη βάρκα μου ανάποδα.

Έλα κάθισε έτσι αφού μόνο αυτό μπορείς.

Κάθισε στην επιφάνεια αφού δεν αντέχεις την ουσία.

(Αυτά σκεφτόταν και τον πήρε και κάθισαν στη βάρκα ανάποδα).

Ήταν μια στιγμή ευτυχίας και αυτή.

Λειψή μα ταυτόχρονα μοναδική.

Γράφει η Χαρά Μαζίδη: “Από μικρή έπαιζα με τις εικόνες. Είτε υπήρχαν είτε όχι. Τις έπαιρνα και τις ταξίδευα…Πότε τις ζωγράφιζα και πότε τις νανούριζα με λέξεις. Έτσι έπαιρναν μορφή στο χαρτί έμμετρη ή όχι, ανάλογα τη στιγμή.

Κάθε μας σκέψη, είναι ένα μικρό ταξίδι, που γεννά μουσική , εικόνα συναίσθημα. Στο ταξίδι της ζωής, βαλίτσες έχω τους ανθρώπους που αγαπώ, και για ναύλα τις σκέψεις και τα όνειρα.