Μεγάλωσα.

Κάποτε έτρεχα τις σκάλες με ορμή. Σήμερα ανεβαίνω ένα σκαλί ασθμαίνοντας.
Κάποτε χτένιζα τα μαλλιά μου και αγαπούσα το έντονο χρώμα τους.
Σήμερα, ατενίζω τα άσπρα μαλλιά μου και δε θέλω να τα βάψω
για να μη σταματήσουν να μου θυμίζουν το πέρασμα της νιότης.

Μεγάλωσα.
Αλλά ακόμα θέλω να με φιλήσεις στο στόμα.
Βλέπω στα μάτια σου την αποστροφή. Δε σε ελκύει πια ερωτικά μία γυναίκα στην ηλικία μου.
Αλλά, μέσα σε αυτό το γέρικο κορμί, παραμένω νέα.
Και θα ήθελα να με φιλήσεις στο στόμα, για να μου θυμίσεις τη νιότη μου.

Ίσως δεν το πιστεύεις, αλλά σε αγαπώ.
Μέσα σε αυτό το ανόητο, γέρικο σώμα, ακόμα αισθάνομαι την καρδιά μου να πεταρίζει.
Ακόμα αγαπάω και ερωτεύομαι.
Ακόμα μπορώ να αγαπήσω και να αγαπηθώ.

Δε θυμώνω που δεν είμαι πια όμορφη.
Το ανόητο κορμί μου που άγεται και φέρεται, που πλέον κουβαλάω μαζί μου και
αισθάνομαι τη φθορά του. Το σαρκίο μου που έχει συμβιβαστεί με το επερχόμενο τέλος,
αλλά μέχρι το ύστατο λεπτό δε θα πάψει να ζει.

Φίλησέ με για μία φορά ακόμα! τι σου ζητάω;

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη