Η τελευταία μας νύχτα είναι αυτή. Απόψε θα σε αγκαλιάσω τόσο σφιχτά, όσο δεν έχω τολμήσει ποτέ άλλοτε. Θα σου ψιθυρίσω στο αυτί λόγια που δεν έχω τολμήσει να σου πω ποτέ άλλοτε; δε θα κρυφτώ πίσω από την ανόητη συστολή μου, θα σε κρατήσω στα χέρια μου και θα σου δείξω πόσο λαχταρώ να αισθανθώ την αγάπη σου.

Η τελευταία μας νύχτα είναι αυτή; πώς να το αντέξω που πρέπει να χωρέσω την αγάπη μου για σένα μέσα σε λίγες ώρες; Να χωρέσω το άπειρο μέσα στο περιορισμένο; Να αφήσω το θέλω μου για το πρέπει; Πώς μπορώ να το αντέξω που σήμερα θα είναι η τελευταία φορά που θα ανοίξω τα μάτια μου το πρωί και θα σε δω δίπλα μου;

Πόσο θλιβερό, αγάπη μου, που μόνο λίγες ώρες μας απομένουν! Ως εραστές παράνομοι γνωρίζαμε εξαρχής πως δε θα αντέξουμε κάτω από την αδιακρισία των άλλων, την αίσθηση της παρανομίας, το φόβο της αποκάλυψης.

Και όλα θα τελειώσουν, εδώ που άρχισαν: σε αυτή τη φτωχική κάμαρα που στέγασε πρώτη εκείνη την πρώτη φλόγα ενός πάθους που μας έκαιγε τα σωθικά. Σε αυτό το μικρό δωμάτιο που ορκιστήκαμε πως κανείς άλλος δε θα μάθει, διότι η κοινωνία πάντοτε καταδικάζει και ποτέ της δεν μπορεί να συμπονέσει.

Αγκάλιασε με λοιπόν σφιχτά, τόσο σφιχτά που κανείς να μη μπορεί να μας χωρίσει. Αγκάλιασε με τόσο σφιχτά ώστε να μη χρειαστεί να σε φωνάξω ξανά πίσω για περισσότερες αγκαλιές και φιλιά.

Λίγες ώρες απομένουν, σε λίγο ξημερώνει. Αγκάλιασε με σφιχτά, μην αφήνεις ούτε ένα λεπτό να χάνεται…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη