Ξυπνάς το πρωί και κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη.

Αισθάνεσαι αδιαθεσία και έλλειψης όρεξης –μήπως είσαι άρρωστος βαριά και δεν το γνωρίζεις; Δε σου περνάει καν από το μυαλό πως μόλις σηκώθηκες από το κρεβάτι και είναι λογικό να μη μπορεί να χοροπηδήσεις.

Ξαφνικά, αισθάνεσαι ένα “φτερούγισμα” στην καρδιά. Αρχίζεις και φοβάσαι; μήπως έχει κάτι σοβαρότερο η καρδιά σου; Πότε έκανες το τελευταίο σου τσεκάπ; Πρέπει να πας να ξανακάνεις, μη σε βρει τίποτα στα ξαφνικά και μετά ψάχνεσαι.

Βλέπεις μία μελανιά στο σώμα σου. Αρχίζεις να σκέφτεσαι: μήπως έχω κάτι κακό, μήπως με βρει μία λευχαιμία στα ξαφνικά και ψάχνομαι; Ούτε που σου περνάει από το μυαλό πως χτύπησα στο τραπέζι πριν λίγη ώρα.

Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Πάλι σου φαίνεσαι περισσότερο κίτρινος από όσο χρειάζεται. Και αρχίζεις πάλι να φοβάσαι; μήπως να έχεις καμία νεφρική ανεπάρκεια; Δεν μπορείς να ηρεμήσεις, το μόνο που σκέφτεσαι είναι μέχρι ποιο βαθμό έχει προχωρήσει η αρρώστια σου.

Κάπως έτσι, με αυτές τις σκέψεις, έχει ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής του ένας νοσοφοβικός.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη