Η τραγικότητα του ανθρώπου διαφαίνεται τις περισσότερες φορές από αυτά που ασυνείδητα επιτρέπει να τον ξεγελάσουν.

Η τεχνολογία ξέρει να σε ξεγελά αρκετά καλά, να προσπαθεί με κάθε μέσω να συγκαλύψει την πραγματικότητα της ψυχολογικής σου κατάστασης. Αυτήν για την οποία θάβεις και συνεχίζεις να θάβεις τα ουσιαστικά προβλήματα της ζωής σου.

Δεν είναι ωραίο αντί να καθίσετε να βάλετε κάτω τις διαφορές σας , τα κρυφά σας παράπονα, το ερχόμενο μίσος και την αδικία και να τα λύσετε, να επιλέγετε να στέκεστε βουβοί και αθόρυβοι με τον τσαρλατάνο του σόου να γεμίζει τις χαμένες ώρες της ζωής;

Ναι η τεχνολογία έχει τα θετικά της και σε πολλά σημεία δεν ευθύνεται για το σήμερα. Μιλώντας για την ψυχολογική κατάσταση του ανθρώπου σήμερα, όχι όμως την θετική πλευρά. Είναι ένα από τα μεγαλύτερα χαλάκια επικάλυψης των πραγματικών μας προβλημάτων. Χθες υπήρχε μια τρομερή λεκτική βία ανάμεσά τους. Βγήκαν στη φόρα τόσα ενδοψυχολογικά παράπονα και παρελθοντικό μίσος που έχει ο ένας για τον άλλον που θαρρείς και νόμιζες πως αυτά τα δύο πρόσωπα είναι δύο ξένοι.

Έτσι λοιπόν αρχίζεις και παρατηρείς αυτήν την μεγάλη σε έκταση προσβλητική συζήτηση ανάμεσα σε δύο ενήλικα πρόσωπα και αυτό που διαπιστώνεις είναι το εξής: ο λάθος τρόπος μετατροπής της θεωρητικής αγάπης και σεβασμού προς την πράξη μέσα από παραδείγματα και πολλές συζητήσεις έχει αποτύχει ήδη από τα μέσα του δρόμου.

Η επανάληψη αυτής της αποτυχίας σίγουρα έγινε πολλάκις. Την επόμενη ημέρα όχι μόνο δεν ειπώθηκε μια συγγνώμη αλλά απλά συνέχισαν να συνυπάρχουν λες και τα λόγια πέρασαν και δεν …προβλημάτισαν. Έτσι έρχεται μια τηλεόραση και τα λύνει όλα. Θα έρθει ένα νέο κινητό, μια τεράστια τηλεόραση, ένα νέο ρούχο και θα δώσει αυτήν την γλυκιά σιωπή του «δεν με νοιάζει τίποτα, δεν θυμάμαι τίποτα, τα θάβω όλα κάτω από το χαλί της τεχνολογίας».

Μαζεύεις, μαζεύεις, μαζεύεις και αντί να πιάσεις τον εαυτό σου, να ξετρυπώσετε παρέα μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο της πραγματικότητας και των κρυμμένων αληθινών σου συναισθημάτων, πιάνεις τη σκούπα, πιάνεις και το φαράσι και ξεκινάς την εκκαθάριση αλά εξαφανστίκ κάτω από το χαλί και βουαλά ξαφνικά όλα καθαρά όλα ξάστερα μέσα στον μικρόκοσμό σου.

-Έχει τίποτα να δούμε σήμερα;
-Ε όλο και κάτι θα έχει, με παγωμένο ύφος
-Άστο εδώ μωρέ ίσα να περάσει και η ώρα

Και να σου τα γελάκια με τον τσαρλατάνο του σόου και να σου οι απόψεις μεταξύ τους πάνω στον τσαρλατάνο του σόου. Ξέρουν να μιλούν καλά για όλα αυτά που άκουσαν για τον τσαρλατάνο, τη ζωή, τα λεφτά που πήρε, το πόσο άθλια προσωπικότητα «φαίνεται» ότι είναι. Και ναι φαίνεται να περνούν καλά.

Τα ουσιαστικά προβλήματα αύριο στον δικό τους μικρόκοσμο ίσως και να ξεχαστούν. Που να ήξεραν όμως ότι η ωμή πραγματικότητα εκδικείται εκεί που δεν το περιμένεις.  Αρκεί ένας θυμός, αρκεί μια φράση « έχω φτάσει στα όριά μου», αρκεί μια αφορμή για να επανέλθει δριμύτερα αυτό το τεράστιο σακί που κουβαλά τα προηγούμενα συν αυτά που ήθελε να πει συν αυτά που κουβαλούσε με την πρώτη κιόλας εντύπωση συν αυτά που όλο σκεφτόταν και δεν έλεγε για να μην γίνει το ανερχόμενο μακελειό μεταξύ τους.

Η τηλεόραση μας κάνει να ξεχνάμε γιατί το να ξεχάσω είναι η εύκολη λύση, όχι το να επιλύσω το πρόβλημα.

Γράφει η Τζουλιάνα Ντότσι – Ντέλεϊ