Ήρθαν απόγευμα, βροχές Πρωτομαγιάς
δροσίζοντας την γη απροσδόκητα

Πρώτο το φως του ήλιου, σηματοδότης μιας νέας αρχής
σαν εκείνη που σηματοδότησαν με τις πράξεις τους – θα ‘ναι δυο αιώνες τώρα – εκείνοι
οι άνθρωποι που διεκδίκησαν ένα οκτάωρο εργασίας την ημέρα

Στην ιστορία που γράφεται σήμερα, το οκτάωρο είναι προϋπόθεση
και όταν ξεπερνιέται, συνήθως, πληρώνεται σε χρήμα

Γεγονότα που προκάλεσαν τους ανθρώπους στα όριά τους,
μάρτυρες μιας τιμωρητικής εξουσίας
στα αιτήματα για βελτίωση του τρόπου ζωής τους

Στιγμιαίες εικόνες αιωνίου θανάτου
που ίσως να μάτωσαν την ψυχή του καλλιτέχνη
με τον συγκλονισμό του να οδηγεί άγρυπνα,
επί δυο εικοσιτετράωρα, την πένα στο χαρτί του

και μέρες μετά από μια Μεγάλη Παρασκευή
ένας δεύτερος Επιτάφιος να γεννιέται.
Αποφάσεις μιας στιγμής
που αλλάζουν τον ρου της ιστορίας για πάντα

Μια βροχή την Πρωτομαγιά
δροσίζει τα ροδοπέταλα κάποιου τριαντάφυλλου
Σύμβολο αιώνιο της Άνοιξης η εναλλαγή και η κυκλοθυμία του καιρού
Δροσοσταλίδες πάνω σε μαργαρίτες φωτεινές

Κίτρινο, λαμπρό στεφάνι
σε κάποιο χέρι αθίγγανου παιδιού σε ένα φανάρι
Θα ‘ταν απάνθρωπο να θίξω την μοίρα του
μα και δικαιοσύνη, δεν το λες

Σαν τους φωτεινούς ανθρώπους,
που φωτίζουν τα σκοτάδια συναθροίσεων άλλων ανθρώπων
που έρχονται με δόλιο σκοπό και στόχους
Σαν την Αγάπη που ματώνει στα χτυπήματα
μα στέκεται όρθια ακόμα στις γροθιές τους

Όπως ο ήλιος
που εμπρός του ορθώνονται σύννεφα βαριά και μαύρα
άχαρα χνούδια πάνω σε βιβλία που ξεχάστηκαν
το ξέρεις πως θα είναι για κάμποσο εκεί, ωστόσο.

Αλλά ο ήλιος είναι εδώ, υπάρχει ακόμα
και όταν θα έχουν ωριμάσει πια οι συνθήκες
πάλι θα βγει
πάλι θα λάμπει όπως πρώτα
πάλι την Άνοιξη λαμπρά θα προϋπαντίζει.

Γράφει η Γιάννα Βήτα