Η ζωή δε μας προσφέρει μόνο βεβαιότητα και σιγουριά. Αναπόσπαστο μέρος της ίδιας της υπόστασης, είναι και οι αντιξοότητες, τα εμπόδια, οι ασθένειες, οι λοιμοί.
Ερχόμαστε στη ζωή αυτή με την πρώτη αντίδρασή μας να είναι το κλάμα. Αυτό μας προετοιμάζει στην ίδια τη φύση της ζωής, η οποία είναι αλληλένδετη με όλων των ειδών τα συναισθήματα, τόσο με τα θετικά όσο και με τα αρνητικά. Και το θέμα δεν είναι να μη βιώσουμε ποτέ τίποτα αρνητικό, αλλά να το αξιοποιήσουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να ωφεληθούμε.
Αυτό που βιώνουμε σα χώρα αλλά και σαν ανθρωπότητα τους τελευταίους μήνες με τον κορονοϊό, είναι απλώς μία άλλη όψη της ζωής: είναι ο άνθρωπος που στερείται, που φοβάται, που κάνει παραχωρήσεις προκειμένου να συντηρήσει κάποιο άλλο αγαθό που είναι σημαντικότερο, είναι ο άνθρωπος που δοκιμάζεται.
Δεν είναι εφικτό να μη βιώσω απογοητεύσεις στη ζωή μου, αλλά ούτε και το σωστό; πώς θα γίνω σοφότερος, αν δεν έχω βιώσει ποτέ στη ζωή μου κάποια δοκιμασία, όχι μόνο σε θέμα υγείας, αλλά και οπουδήποτε αλλού; Αυτό που όμως πρέπει να κάνω, είναι να χτίσω τέτοιες συναισθηματικές άμυνες, ώστε να μην επιτρέπω με καταβάλλει η κάθε δυσκολία, η κάθε ασθένεια, ο κάθε ιός και η κάθε δύσκολη στιγμή. Αντιλαμβάνομαι πως όλα υπάρχουν σε αυτή τη ζωή, πως ακόμα και ο βιολογικός μου θάνατος και η μετάβαση σε μία άλλη υπαρξιακή διάσταση, κάποια στιγμή θα συμβεί απαραιτήτως. Λέμε συνέχεια ‘’θα πεθάνω όταν έρθει η ώρα μου’’. Και αν η ώρα σου έχει έρθει τώρα τελικά;
Αλλά και πάλι, αν έχω τόσο μεγάλη φοβία, τόσο μεγάλο άγχος για κοσμικά πράγματα (πότε θα βρω δουλειά, πότε θα σπουδάσω, πώς θα ντυθώ) ή οτιδήποτε άλλο, μπορώ να θυμηθώ εκείνη τη φωνή της Θείας Πρόνοιας η οποία με έχει διαβεβαιώσει πως μπορεί να φροντίσει τις ανάγκες μου, να αναλάβει τα προβλήματά μου και μου έχει πει να μη σκέφτομαι το αύριο. Διότι η στεναχώρια της κάθε ημέρας είναι αρκετή…
Μαθαίνω να αντέχω σε κάθε περίσταση, μαθαίνω να βρίσκω λύσεις σε κάθε πρόβλημα και να αντιληφθώ πως η ζωή είναι ένας συγκερασμός θετικών και αρνητικών συναισθημάτων, τα οποία βιώνονται από όλους τους ανθρώπους…
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
