Η ηδονή της κατήφειας
Ένα τασάκι γεμάτο τσιγάρα, μερικοί δίσκοι των madrugada, κάποιες κλεφτές ματιές στο παράθυρο, άλλες στον καθρέφτη και ίσως μερική ακαταστασία τριγύρω. Ενδεχομένως και αδικαιολόγητα.
Τι μας κάνει μελαγχολικούς; Ίσως αυτό που μας μελαγχολεί και μας καταθλίβει δεν είναι μια δύσκολη κατάσταση αλλά η σημασία που δίνουμε σε αυτή. Ίσως η μοναξιά.
Ή μήπως η ανασφάλειες μας που αναδύονται κάθε τόσο στην καθημερινότητα;
Θα μπορούσε να είναι και η έλλειψη αγάπης. Κάποιοι θα έλεγαν πως είναι μια αξιοζήλευτη ιδιότητα που χαρακτηρίζει ανθρώπους ευφυείς, προικισμένους, ξεχωριστούς. Φιλοσόφους, ποιητές και καλλιτέχνες.
Για τους αρχαίους Έλληνες η μελαγχολία ήταν μία ιδιότητα που έκανε έναν άνθρωπο παρά τον πλούτο την δόξα και την σοφία του, να μην σταματάει να ψάχνει την ουσιαστική αξία, το νόημα της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης. Παραμένοντας πάντα σεμνός και ταπεινός.
Ο συγγραφέας Henry de Motherland αναφέρει πως “η μελαγχολία είναι η μικρή πολυτέλεια των φτωχών ψυχών” τι λέτε εσείς; Ποια είναι η “ανατομία της μελαγχολίας” και ποιο κομμάτι του εαυτού μας την επιδιώκει; Μήπως είναι ένα είδος τεμπελιάς; Πιθανό μου ακούγεται.
Αλλά ας μιλήσουμε και λίγο επιστημονικά. Καμία ψυχική κατάσταση δεν έχει απασχολήσει την ανθρώπινη σκέψη όσο η μελαγχολία φθάνοντας στον πυρήνα πολλών προβλημάτων του σήμερα.
Πολλοί νοητικοί τομείς έχουν ασχοληθεί με αυτήν όπως η φιλοσοφία, η ψυχολογία, η θεολογία η λογοτεχνία και κυρίως η τέχνη.
Αποτέλεσμα πόνου και δυστυχίας παραδοσιακά, θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω και ως “ιερή νόσο” έχοντας ιατρική αλλά κρατώντας και μια μυστηριακή υπόσταση.
Η μελαγχολία εκδηλώνεται με κακοκεφιά, κόπωση, ανησυχία, φόβο, αϋπνία και θλίψη. Γενικά οφείλεται στην απώλεια αντικειμενικού στόχου, έλλειψη αυτοεκτίμησης, αρνητική αντίληψη και ίσως σε μια μικρή δόση απώλειας του νοήματος της ζωής.
Ο ζωγράφος Vincent Van Gogh λίγες μέρες πριν πεθάνει είπε πως “η θλίψη θα διαρκέσει για πάντα”. Τι να εννοούσε όμως με αυτό;
Ίσως ότι εμείς οι ίδιοι ευθυνόμαστε για την δυστυχία μας και πως είναι αναπόφευκτο να προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτή. Ίσως να είναι και στην ανθρώπινη φύση μας. Σαν από μωρά, που όλο γκρινιάζουν και δεν ξέρουν τι θέλουν και γιατί γκρινιάζουν.
Στην πραγματικότητα όλοι μας έχουμε κάποια στιγμή μελαγχολήσει. Κάποιες φορές λίγο και κάποιες πολύ. Μόνο οι επιθυμίες μας και η απραξία, μας κάνει πραγματικά θλιμμένους.
Γι’ αυτό διώξτε την και μην συγκατοικείτε με αυτήν. Μην προσπαθήσετε να πνίξετε την μελαγχολία σας μες στο κρασί -άδικος κόπος- ξέρει να κολυμπάει.
Όταν κάποιος είναι πεπεισμένος για την απελπισία του πρέπει να δρα σαν να ελπίζει.
Πέφτω για ύπνο… Ξημερώνει.
Γράφει ο Κωνσταντίνος Χειμωνίδης
Είμαι 22 ετών και κατάγομαι από την πόλη της Θεσσαλονίκης και τα τελευταία χρόνια ζω μόνιμα με την οικογένεια μου στην επαρχεία Λαγκαδά Ν. Θεσσαλονίκης.
Παράλληλα τα τελευταία χρόνια σπουδάζω στο Τ.Ε.Ι. δυτ. Μακεδονίας στο τμήμα μηχανικών περιβάλλοντος.
Στα πλαίσια της φοιτητικής μου ζωής ασχολούμαι με το φοιτητικό εθελοντικό ραδιόφωνο της πόλης όπου είμαι γραμματέας και στο Δ.Σ. καθώς και υπεύθυνος αρθρογραφίας. Μου αρέσει η ροκ μουσική και η νεότερη Ελληνική λογοτεχνία. justradio.eu.
