Είναι Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου, η γνωστή σε όλους Τσικνοπέμπτη.

Είμαι στο διαμέρισμα μου στο κέντρο των Σερρών και εδώ και λίγη ώρα έχουν αρχίσει και ακούγονται οι αναμενόμενοι λόγω της ημέρας ήχοι από τα βεγγαλικά και τα δυναμιτάκια. Όχι δεν είμαι κάποια περίεργη που την ενοχλεί η φασαρία. Όπως οποιαδήποτε άλλη χρονιά το ίδιο σκηνικό δεν θα μου δημιουργούσε καμία αντίδραση. Αλλά σήμερα με πειράζει! Σήμερα με ενοχλεί, μου τρυπάει τα αφτιά!

Λίγες ώρες πριν σε μία χώρα όχι πολύ μακριά από την δική μας, οι κάτοικοι ξύπνησαν μέσα στον ύπνο τους από τον ήχο εκρηκτικών και πυραύλων. Το πέπλο του πολέμου σκέπασε τις ζωές τους και ήρθε να αλλάξει την τότε πληκτική καθημερινότητα της, μετατρέποντας την σε άπιαστο και ατέρμονο όνειρο.

Η μοίρα τους έφερε μακριά από τις προσωπικές τους προσδοκίες και καθώς ανέτειλε μία από τις χειρότερες ανατολές της ζωής τους, για πρώτη φορά δεν ήταν κλάματα μωρών εκείνα που επικροτούσαν. Σήμερα το πρωί στην Ουκρανία κανένας δεν πήγε για δουλειά, ούτε οδήγησαν τα παιδιά τους στο σχολείο. Σήμερα οι πολίτες της Ουκρανίας έψαχναν έναν τρόπο να σώσουν την ζωή τους και τις ζωές των παιδιών τους.

Για αυτό φέτος με ενοχλούν οι κρότοι από τα δυναμιτάκια στους δρόμους, και ας είναι γιορτή, και ας είναι από παιδιά. Για αυτό φέτος αγανακτώ με εμάς, τη νέα γενιά, που μεγαλώσαμε με μία κουλτούρα αδιαφορίας σε όσα συμβαίνουν σε άλλους – αρκεί να μη μας επηρεάζουν.

Η γενιά που επέτρεψε και έκανε τα στραβά μάτια στο bulling του παιδιού στο διπλανό θρανία, στο πρόσωπο της γυναίκας της απέναντι οικοδομής, στις φωνές του παιδιού στο κάτω διαμέρισμα, τώρα γυρνάει το βλέμμα και αδιαφορεί για έναν ολόκληρο πόλεμο και προτιμάει να περάσει καλά, να κάνει σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Αυτή τη γενιά Ελλήνων έχουμε δημιουργήσει…

Με ενοχλεί που όσο εμείς διασκεδάζουμε με τα δυναμιτάκια πέφτουν πύραυλοι στην Ουκρανία. Με ενοχλεί που όσο εμείς είμαστε στους δρόμους ντυμένοι καρναβάλια οι πολίτες της Ουκρανίας ντύνονται με χακί και μαύρα. Με ενοχλεί που διαλέγουμε μία επιφανειακή και ψεύτικη πραγματικότητα.

Με ενοχλεί που γυρνάμε την πλάτη μας σε όλα στον βωμό μίας εφήμερης διασκέδασης, χωρίς ενσυναίσθηση, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς τύψεις… Ζώντας σε μία πλήρη αλλοτρίωση από την Ελληνική φιλοσοφία που σαν σκονισμένο βιβλίο ξεχάσαμε στο πάνω ράφι της βιβλιοθήκης.

Με λυπεί βαθιά που δεν μας λυπεί πλέον τίποτα…

Γράφει η Βασιλεία Παπαδημητρίου