Μικρό κορίτσι τόσο δα,
αφέθηκε σε νεανικό της πόθο.

Σε χέρια άγρια έπεσε τι κρίμα!
από πρόσωπα που έμοιαζαν αθώα, δίχως δόλο.

Τον έρωτα τον γνώρισε,
ποιος το ξέρει, μπορεί και όχι.
Τώρα σκοτεινιά μονάχα και ντροπή,
μικρό κορίτσι που φόβο για το άγγιγμα
το ερωτικό θα νοιώθει.

Στριμώχτηκε με οργή και μίσος,
τα ρούχα σκίστηκαν με μανία.
Μικρό κορίτσι, τι έφταιξε γαμώτο,
επάνω στο σώμα της να χαραχθεί τόση κακία!

Μικρό κορίτσι τόσο δα,
αφέλεια και αθωότητα.
Χάθηκαν όλα αυτά μονομιάς,
από της άγριας φύσης τη βαναυσότητα.

Πού θα πάει αυτό το κακό;
τα μάτια τα αθώα δάκρυσαν.
Μικρό κορίτσι, αθώο και αγνό,
για τη δική τους απαίδευτη φύση τιμώρησαν…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη