Άκουσα ένα πρωί την πόρτα να χτυπά.
Χτυπούσε δυνατά,
σαν να ‘θελε να σπάσει.

Πέταξα το πάπλωμα στην άκρη,
κι έτρεξα ν’ ανοίξω.

Ένα παιδί μικρό έστεκε στην άλλη μεριά.
Φορούσε ρούχα παλιά,
κι είχε μάτια βουρκωμένα.

Τα παπούτσια του ήταν γεμάτα λάσπες,
κι έλειπαν τα κορδόνια.
Στα χέρια του κρατούσε κάτι παλιά παιχνίδια.
«Με θυμάσαι;» ρώτησε και πνίγηκε η φωνή του.

Έχασα τα λόγια μου και δεν ήξερα τι να απαντήσω.
«Με θυμάσαι;» ρώτησε ξανά και καθάρισε η φωνή του.
Ακόμα δεν ήξερα πως να απαντήσω.

Πέταξε στα πόδια μου τα παιχνίδια,
και γύρισε να φύγει.
«Τότε λοιπόν και γω θα σε ξεχάσω».

Μάζεψα απ’ το πάτωμα τα παιχνίδια,
μην ξέροντας τι να τα κάνω.
Έκλεισα και κλείδωσα γερά την πόρτα.
Μάζεψα το πάπλωμα και ξάπλωσα στο κρεβάτι,
χωρίς να ξέρω πότε θα ξαναξυπνήσω.

Γράφει ο Βαγγέλης Μάγειρος