Οι ζωές μας κυλούσαν ξεχωριστά μέχρι που για καλή μας τύχη συναντήθηκαν

Ήταν θυμάμαι μια συννεφιασμένη μέρα και μόλις σε γνώρισα η γύρω πλάση φωτίστηκε
Όπως απρόσμενα μπήκες στον κόσμο μου, έτσι απρόσμενα αναγκάστηκες να βγεις

Ζήσαμε ωραίες στιγμές, αν και κράτησαν λίγο, θα μείνουν αξέχαστες για πάντα
Ένα ερώτημα κυριαρχεί από τότε μέσα μου. Μου λείπεις συνέχεια, εγώ σου λείπω;

Μπορεί να είμαστε μακριά ο ένας από τον άλλον αλλά σε νοιώθω μονίμως δίπλα μου
Όποτε έχω πιο έντονη την αίσθηση της απουσίας σου, βλέπω ψηλά στον ουρανό

Βλέπω το ίδιο φεγγάρι που βλέπεις και εσύ

Εύχομαι να κάνεις και εσύ το ίδιο την ίδια στιγμή

Βλέπω το άστρο του βορρά που είναι πιο φωτεινό απ’ όλα

Ελπίζοντας να γνωρίζεις ποιο είναι και να το αγναντεύεις και εσύ

Ένας ουρανός, ένα φεγγάρι, μα πολλές όμορφες στιγμές που έλαβαν χώρα κάτω από αυτά
Ακόμα και αν το σύμπαν κρυφτεί από τα πολλά σαν κάρβουνα σύννεφα, ξέρω ότι είναι εκεί

Είναι εκεί όπως εσύ είσαι μαζί μου. Σε κάθε μου ανάσα, σε κάθε κτύπο της καρδιάς μου
Το ερώτημα συνεχίζει να υπάρχει, είναι ρητορικό όμως.

Σου λείπω όπως μου λείπεις;

Αν νομίζεις πως έχασες τον δρόμο για να επιστρέψεις σε μένα
Επίτρεψε με να σου στείλω τον χάρτη που έφτιαξα για σένα:

Θα δεις πολλούς δρόμους στην πορεία σου προς εμένα
θα καταλάβεις όμως ποιος είναι ο σωστός, θα το δεις

ακολούθα τα λουλούδια που θα ανθίζουν όσο θα κοντεύεις
άκου τα πουλιά που θα τραγουδούν χαρούμενα

δες τα ζωάκια να παίζουν ανέμελα και να μη φοβούνται
εκεί που θα δεις ένα πολύ δυνατό φως θα είμαι εγώ
θα φωτίζομαι από τη χαρά που με βρήκες και πάλι

Το ερώτημα που υπήρχε, πλέον έπαψε να υφίσταται. Αυτό που υπάρχει τώρα είναι:
Με βρήκες, σε βρήκα. Προχωράμε πλέον μπροστά για πάντα μαζί;  

Γράφει ο Άγγελος Παπαντωνίου

Thessaloniki Arts and Culture