Η Mademoiselle δε με είχε δει ακόμα; εγώ την έβλεπα, διέκρινα τα χείλη και τα ξανθά της μαλλιά.

Δεν περίμενα πως θα την έβλεπα; η συνάντηση ήταν ξαφνική και απρόσμενη, δεν μπορούσα να φανταστώ πως την πρώτη φορά που θα έβγαινα μετά από τόσες ημέρες σπίτι, θα την έβλεπα απέναντί μου σε εκείνη τη μικρή καφετέρια.

Έτρεμε η ψυχή μου καθώς συλλογιζόμουν πως θα έρθει η ώρα που θα με δει; την τελευταία φορά της συνάντησής μας, είχε κρατήσει μία εικόνα μου που δε θα ήθελα να θυμάται; ήμουν νευριασμένη, είχαν κοκκινίσει τα μάγουλά μου, έμοιαζα με μπράσκα που είχε φουσκώσει από θυμό και παράπονο.

Δε γνώριζα αν θα μπορούσε να ξεπεράσει ποτέ αυτό που βλέπει σε εμένα. Αυτό που αντικρίζει η επιφανειακή της ματιά η οποία ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να διεισδύσει μέσα μου. Να ξεπεράσει τη νεανική μου ηλικία και να δει το βάθος των συναισθημάτων μου.
Δεν μπόρεσε να δει πως είμαι μία ενήλικη προσωπικότητα, με εγκλώβισε σε μία πρόχειρη εικόνα που δεν άλλαξε ποτέ.

Δεν ήξερα αν θα με δει. Είχα προετοιμαστεί για τη στιγμή εκείνη που τα βλέμματά μας θα συναντιόντουσαν, αλλά και πάλι χανόμουν μέσα στη δίνη της αμφιβολίας και τη σκόνη που κάνει χλωμή κάθε λογική.
Δεν ήξερα αν θυμόταν το όνομά μου, αν θα αναγνώριζε το πρόσωπό μου. Δεν ήξερα τίποτα.
Η ζωή θα μου έδινε την απάντηση που αποζητούσα σε λίγα λεπτά…

Το μάτι της σε μία κίνηση του βλεφάρου, με πρόσεξε και έμεινε εκεί. Δεν μπόρεσα ούτε και εγώ να σταματήσω να την κοιτάζω.
Δεν ήξερα αν θα με πλησιάσει, αν είναι θυμωμένη μαζί μου, αν θυμάται το όνομά μου..
Με πλησιάζει και αισθάνομαι να ξεριζώνουν την καρδιά μου.

-Γεια σου, τι κάνεις;
-Καλά είμαι, εσύ;
-Καλά και εγώ.
{..Υπάρχει μία σιωπή…}
-Τι κάνεις; Πώς περνάνε οι ημέρες σου;
-Καλά, περνάνε και αυτές. Εσένα, οι δικές σου;
-Και οι δικές μου, ήρεμα…
-Ήλπιζα πως θα σου είχα λείψει καθόλου, όπως έλειψες σε εμένα όλους αυτούς τους μήνες. Αλλά βλέπω πως δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Καληνύχτα..

Επέστρεψα στην παρέα μου, πήρα ένα αναψυκτικό και ξεκίνησα να συμμετέχω στη συζήτηση που είχαν ήδη..
Τη βλέπω και εκείνη να φεύγει με τα άλλα δύο άτομα που τη συντρόφευαν.

Με πλησιάζει, σκύβει στο αυτί μου και μου ψιθυρίζει «μου έλειψες»… τη βλέπω να κατεβαίνει τα σκαλιά, να μπαίνει σε ένα αυτοκίνητο και να βγαίνει.
Δε λέει τίποτα άλλο, έφυγε και με άφησε με μία κρυφή χαρά που φανερώθηκε με ένα ταπεινά φανερό χαμόγελο που δεν το είδε κανείς…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη