Τρία δαφνόφυλλα σιγοσβήνουν στο τασάκι και τσιρτσιρίζουν για να καθαρίσουν το πνεύμα το ακάθαρτο, του νου που αλητεύει, τις ατασθαλίες να υποτάξουν.

Λίγο λάδι αγνό παρθένο από τα λιοχώραφα θερμαίνεται στο κατσαρολάκι για να παντρευτεί με το μελισσοκέρι, να κορφολογηθεί με του Αη Γιάννη το βοτάνι και να γίνει βάλσαμο για τις αμυχές. Τις έξω και τις μέσα.

Κάτι πορτοκαλί αχτίδες που χαϊδεύουν το ταβάνι στη βουτιά της μέρας, φωτίζουν τους ατμούς που λικνίζονται και στροβιλίζονται δίχως συνέπεια.

Το έντονο και ακατάσχετο σφύριγμα του τσαγιερού θύμισε τη διαδρομή του καρβουνιάρη. Πράσινο, καταπράσινο, καυτό από τα βουνά τα φρέσκα στο φλυτζάνι τώρα ανήκει.

Οι γρίλιες ανοιχτές στην έσχατη των περιπτώσεων που λαχταρίζεις τη μυρωδιά να προσκυνήσεις και τον καρπό να δαγκώσεις.

Γράφει ο Τάσος Βακφάρης
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται ως αναπληρωτής σε σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη.