Όταν ήμουν μικρή, άκουγα συνεχώς μία φράση: «μην εμπιστεύεσαι τους ξένους», «μη μιλάς στους ξένους», «να τους αποφεύγεις τους ξένους».

Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα το αντίθετο από αυτό που με έμαθαν να πιστεύω. Έμαθα να ανοίγομαι στους ξένους, να βιώνω την οικειότητα με τους ανθρώπους που δε συνδεόμουν με κάποια ιδιαίτερη, στενή σχέση.

Ήθελα να πιάνω συζητήσεις εύκολα με τους ανθρώπους που δε γνώριζα. Είτε ήταν κάποιος μπάρμαν, είτε κάποιος ασθενής σε κάποιο θάλαμο ενός ιατρείου, είτε κάποιος περαστικός στο δρόμο.

Και το κατάφερνα. Μπορούσα να ξεκινήσω να μιλάω μαζί τους και να τους ξετυλίγω το κουβάρι της ζωής μου, να ακούω τις δικές τους εξομολογήσεις, να μοιραζόμαστε σκέψεις και γνώμες.

Γιατί πάντοτε ήθελα και θέλω να συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δε γνωρίζω; Και να απολαμβάνω οικειότητα και ελευθερία που πολλές φορές δεν αισθανόμουν με φίλους και γνωστούς;

Νομίζω, όλοι μας έχουμε αισθανθεί αποδοχή και κατανόηση από εκείνους που έκαναν μία περαστική, σύντομη διαδρομή στο δρόμο της ζωής μας. Γιατί ίσως αυτό το σύντομο δημιούργησε μία ομπρέλα προστασίας.

Ναι, οι ξένοι άνθρωποι έγιναν για εμάς πολλές φορές η ψυχοθεραπεία μας, η παρέα μας, έστω και για λίγα λεπτά μέσα στον χωροχρόνο του Σύμπαντος.
Γιατί; Γιατί αισθανόμαστε πως εκείνοι θα μας καταλάβουν και δε θα μας κρίνουν τόσο αυστηρά. Οι φίλοι μας και οι δικοί μας άνθρωποι βιάζονται να ερμηνεύσουν, να κρίνουν, να σχολιάσουν, μας γνωρίζουν και σε αυτούς δεν μπορούμε να κρυφτούμε.

Έναν άνθρωπο ξένο μπορεί να μην τον ξαναδείς, να χαθεί μέσα στη βουή του κόσμου. Δε θα συγκρατήσει τη μορφή σου, αλλά μπορεί και να σε χαράξει στο μυαλό του. Δε θα έχεις το φόβο πως θα πάει να εκμυστηρευτεί αυτά που του λες, μπορεί να μη σε ξαναδεί και ποτέ.

Ο ξένος άνθρωπος δημιουργεί την ασφάλεια, αισθάνεσαι πως δε θα σε κρίνει τόσο σκληρά, πως θα σε αντιμετωπίσει με επιείκεια. Φανερώνεις ευκολότερα την τρωτή σου πλευρά, το έτερο πρόσωπο που δε σε γνωρίζει θα σκύψει επάνω στο τραύμα σου με μεγαλύτερη υπομονή και κατανόηση. Ο φίλος θα σε συνθλίψει, θα προσπαθήσει να σε νουθετήσει, αλλά όχι να σε καταλάβει.

Ναι, οι ξένοι έγιναν οι φίλοι μου πολλές στιγμές της ζωής μου. Με κατάλαβαν όταν και εγώ η ίδια αδυνατούσα. Με στήριξαν όταν εμένα τα πόδια μου λύγιζαν. Με έκαναν να γελάσω, τους έκανα να γελάσουν. Μου χάρισαν όμορφες συζητήσεις στο πίσω κάθισμα ενός λεωφορείου, σε μία στάση, σε έναν δρόμο, οπουδήποτε.

Οι ξένοι άνθρωποι έγιναν φίλοι μου, όχι φόβος μου. Έγιναν κατανόησή μου, περισσότερο και από γνωστούς. Έγιναν συνοδοιπόροι μου, ακόμα και το πέρασμά τους ήταν σύντομο και ολιγόλεπτο.

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη