Τι είναι για εσένα “ωριμότητα”;

Πώς σηματοδοτείται και ποιες συμπεριφορές υποτίθεται πως την αποδεικνύουν; Πολλοί είναι εκείνοι που ταυτίζουν την ενηλικίωση με συγκεκριμένες καταστάσεις έχοντας επίσης συγκεκριμένες προσδοκίες/απαιτήσεις από τους άλλους με βάση αυτές.

Μεγαλώνοντας θαρρείς κι είμαστε υποχρεωμένοι βάσει κοινωνικών νορμών να ακολουθούμε πεπατημένες οι οποίες κανείς δεν ξέρει με ποιους άγραφους νόμους ταυτίζονται και γιατί τελικά αποτελούν τον “σωστό” δρόμο χωρίς εναλλακτικές.

Μεγαλώνουμε συνήθως με γνώμονα την επιλογή κάποτε ενός επαγγέλματος κριτήρια της οποίας αποτελούν μόνο το αν θα μας αποφέρει τόσο χρηματικές απολαβές -προσπαθούμε τουλάχιστον- όσο και “κύρος” ανεξάρτητα από το αν όντως μας ταιριάζει και μας αρέσει ή όχι.

Επόμενος στόχος στη σειρά είναι η δημιουργία οικογένειας χωρίς πάντα να είμαστε συνειδητοποιημένοι για το τι ακριβώς σημαίνει αυτό ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ενώ ακόμη δεν τα έχουμε βρει καλά-καλά με τους εαυτούς μας σπεύδουμε να κάνουμε παιδιά.

Ακούγοντας κανείς την εκάστοτε ηλικία περιμένει τις περισσότερες μάλλον φορές να ακούσει και την αναμενόμενη αντίστοιχη “κατάλληλη” συνοδεία ασχολιών, ανησυχιών, προβληματισμών κι υποχρεώσεων.

Σχετικά με έναν “ώριμο” μεσήλικα για να θεωρήσουν πολλοί πως έχουν απέναντί τους έναν υπεύθυνο άνθρωπο αυτός δε θα πρέπει να παρεκκλίνει από όσα η πλειοψηφία έχει στο μυαλό της ως υπευθυνότητα.

Η υποταγή στη ροή μιας γκρίζας καθημερινότητας χαρακτηριζόμενης από άγχος κι έλλειψη χρόνου, όπου η ενασχόληση με οτιδήποτε μη “πρακτικό” θεωρείται πολυτέλεια είναι ένα από τα στοιχεία που δείχνουν στο σύνολο ότι έχεις κι εσύ ωριμάσει καθώς ενηλικιώθηκες κι οι προτεραιότητές σου όπως ήταν “φυσικό” έχουν αλλάξει όπως κι οι στόχοι σου.

Οι αφηρημένες έννοιες δεν έχουν πια θέση εδώ. Τι είναι όμως στ’ αλήθεια φυσικό; Οι ετσιθελικές βάρβαρες ανθρώπινες παρεμβάσεις που έχουν τις ρίζες τους σε σκοτεινές προκαταλήψεις ή η όμορφη έμφυτη διαφορετικότητα του καθενός μας;

Δεν επιτρέπεται, λοιπόν, ως ώριμος ενήλικας να φιλοσοφείς, δεν υπάρχει χρόνος. Δεν επιτρέπεται η ενδοσκόπηση, δεν υπάρχει χρόνος. Δεν επιτρέπεται η ενασχόληση με τις τέχνες, δεν υπάρχει χρόνος ή δεν αποφέρει τα προς το ζην ούτε καν κύρος αν θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με κάτι καλλιτεχνικό.

Δεν επιτρέπεται τα όνειρά σου να περιέχουν κάτι πιο αφηρημένο από τη στεγνή επιβίωση τη δική σου αλλά και της οικογένειάς σου.

Δεν μπορείς να εκφέρεις εύκολα άποψη ή προβληματισμό πάνω σε υπαρξιακά, ψυχολογικά, πνευματικά ζητήματα χωρίς να χαρακτηριστείς ως αργόσχολος αν τουλάχιστον όλα τα παραπάνω δεν τα ταιριάζεις με εκείνες τις άλλες μόνιμες καθημερινές τελματώδεις ανησυχίες που βαλτώνουν όλο σου το είναι.

Δεν μπορείς να δηλώνεις κάτι πέρα από όσα έχουν αυθαίρετα ταμπελοποιηθεί ως ευυπόληπτα επαγγέλματα, μάλλον δεν ήσουν για κάτι παραπάνω ή μάλλον τελικά δεν ωρίμασες ποτέ. Εκτός φυσικά αν καταφέρεις κάπως κάπου κάποτε να γίνεις εν τέλει διάσημος. Ίσως τότε να αλλάξει το πράγμα.

Βλέπεις τότε θα είσαι κι εσύ “κάποιος” με ένα όνομα στην κοινωνία αυτή. Κατάλαβες. Διότι αν δεν είσαι μεγαλο-κάτι ή τουλάχιστον “υπεύθυνος” τότε ας είσαι έστω “επώνυμος” βρε αδερφέ.

Αν οι ιδέες σου είναι κάπως πιο “επαναστατικές” κι ουτοπικές δεν ανήκεις στους ώριμους. Αν οι σκέψεις σου έχουν να κάνουν και με έννοιες αφηρημένες μάλλον δεν ανήκεις στου ώριμους.

Αν η μέχρι τώρα πορεία σου δεν έχει να επιδείξει κάποια πρακτική “επιτυχία” όπως η δημιουργία οικογένειας, η οικονομική διάκριση σε επαγγελματικό επίπεδο ή η όποια διάκριση σε καθετί που έχει βαπτιστεί στην κολυμπήθρα του “κύρους” -ποιος ξέρει με ποια κριτήρια όντως- μάλλον δεν είσαι αρκετά ώριμος.

Μπερδέψαμε τον υποτιθέμενο ρεαλισμό με την πραγματικότητα και την ατομική αλήθεια του καθενός ισοπεδώνοντας προσωπικότητες στον βωμό της αποδοχής και του φαίνεσθαι ξεχνώντας το μεγάλο μα κατά τα άλλα αληθές κλισέ που θέλει τις μεγαλύτερες αλλαγές να επέρχονται από τους “τρελούς” και τους ουτοπιστές αυτού του κόσμου.

Κατόπιν εορτής ευλογούμε γένια επαναστατών αφού αυτοί πετύχουν όλα όσα εμείς δε θα τολμούσαμε ούτε καν να σκεφτούμε ως ώριμοι ρεαλιστές δρέποντας τα οφέλη του δικού τους ηρωισμού ενώ κατά τη διάρκεια της ζωής τους ώσπου να τα καταφέρουν ήταν για τη μεγαλύτερη μάζα του κόσμου απλώς παρίες.

Αντικείμενα χλεύης ουκ ολίγες φορές και δέκτες βλεμμάτων που αποτελούν προσωποποίηση της γνωστής έκφρασης “με μισό μάτι” κυρίως από εκείνους, τους επιτυχημένους, ξέρεις, τους ευυπόληπτους.

Πόσο υποκριτικό, λοιπόν, είναι μέρος του κόσμου αλήθεια! Το μέρος εκείνο του κόσμου που είναι έτοιμο να κατακρημνίσει έναν άνθρωπο για την όποια του διαφορετικότητα όταν είναι εξίσου ικανό να θεοποιήσει αυτόν, τον ίδιο ακριβώς άνθρωπο, εκ των υστέρων όταν κι αν ποτέ καταφέρει -με την απειροελάχιστη βοήθεια όσων έχει δίπλα του- να αλλάξει τα δεδομένα για τα οποία θεωρητικά όλοι παραπονιούνται την ώρα που τα υποστηρίζουν με τον τρόπο ζωής τους.

Αλίμονο σε όποιους προσπάθησαν μεν δεν τα κατάφεραν δε. Ποτέ δε θα γίνουν για τον κόσμο τούτο κάτι παραπάνω από ανώριμοι φαφλατάδες τρελοί.

(Και) αυτοί είμαστε. Γι’ αυτό πρόσεχε όταν σου μιλούν για ωριμότητα μήπως τελικά εννοούν τη σήψη.

Γράφει η Έλλη Πράντζου