Φοβάμαι πολύ τα βράδια.
Φοβάμαι πως θα ξετρυπώσουν θεριά από την ντουλάπα και θα ξεσκίσουν την σάρκα μου. Σάρκα ταλαιπωρημένη.
Φοβάμαι πως το πάπλωμα θα με τυλίξει και θα με πνίξει. Βασανιστικός πνιγμός.
Δεν κοιμάμαι. Όχι. Πως να κοιμηθώ άλλωστε; Ασφυκτιώ.
Κάθε βράδυ τα ίδια. Κάθε βράδυ ο ίδιος φόβος. Κάθε βράδυ η ίδια σκιά, η ίδια σκέψη.
Φοβάμαι τις σκέψεις μου. Φοβάμαι ακόμη και τις σκέψεις των άλλων.
Πώς γίναμε άραγε έτσι; Τι κατάληξη ήταν αυτή, άνθρωπε;
Φόβος παντού. Δειλία και φόβος παντού.
Κρύβομαι κάτω απ’ τα σκεπάσματα.
Με πλάκωσαν οι σκέψεις τόσο που δεν μπορώ να βγω στην επιφάνεια.
«Πνίγομαι», σου φωνάζω.
Με έπνιξαν τα κύματα άνθρωπε. Αναθεματισμένα κύματα.
Δεν μπορώ να ανασάνω, σώσε με. Δεν μπορώ να σε δω, που είσαι;
Γράφει η Ραφαέλα Συμεωνίδου
