Η παράδοση θέλει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, τα σπιτικά μας να ετοιμάζονται να φουρνίσουν συναισθήματα, αρώματα, γέλια, βρώσιμα καλούδια αλλά και στολίσματα.
Ρωτάς τι σημαίνει παράδοση;;;
Η παράδοση είναι μια τελετουργική διαδικασία που ακολουθεί προσεκτικά τα βήματα που γράφτηκαν για αυτήν. Για τον καθένα είναι ξεχωριστή και δεν είναι κοινή για όλους. Συμβαίνει όμως να ακολουθούν πολλοί την ίδια ιεροτελεστία και να βρίσκουν γαλήνη και ψυχική ευφορία στα ίδια πράγματα.
Για άλλους είναι μια βαρετή εορτή με οικογενειακές συνευρέσεις και υποκριτικά χαμόγελα που κάνουν πιο υποφερτή την ατμόσφαιρα. Για άλλους είναι μια πολύ ευχάριστη γιορτή που την περιμένουν πως και πως να καταφτάσει, κάνοντας τους μικρά παιδιά που βλέπουν ευτυχία στην χρυσόσκονη των στολιδιών. Για κάποιους άλλους επίσης δεν αποτελούν γιορτή καθώς είτε δεν βρίσκουν θρησκευτικό λόγο να γιορτάσουν είτε δεν βρίσκουν ουσιαστικό λόγο να ακολουθήσουν το πλήθος.
Για τους μικρούς μας φίλους τα Χριστούγεννα είναι ιδεατά καθώς απορρέουν παιχνίδι, ξεκούραση και μαγεία. Ναι στα μικρά τους ματάκια τα λαμπιόνια στο δέντρο φαντάζουν έναν μικρόκοσμο που ετοιμάζουν με τα χέρια τους και κυρίως με τη σκέψη τους. Τα στολίδια παίρνουν ζωή και γίνονται πλάσματα με σώμα και ψυχή. Δεν είναι απλά ένα κρεμαστό μολυβένιο στρατιωτάκι στο κλαδί, είναι ο ήρωας που θα φυλάει τα Χριστούγεννα μην κλαπούν. Δεν είναι ένα ελαφάκι που ίπταται σε ένα κορδόνι, είναι η αγάπη στο μυαλό τους που κουβαλάει τούτος ο κόσμος.
Για τους μεγάλους φίλους σημαίνουν τρέξιμο, κούραση και έξοδα. Να προλάβουν να φτιάξουν τα σπίτια, τα φαγητά, να ξεμπλέξουν τα φωτάκια, να στολίσουν, να καθαρίσουν και να ξοδέψουν. Οι μεγάλοι εξαργυρώνουν την επιτυχία που θα έχει η παράδοση και αυτή τη φορά. Είναι προστάτες της παιδικής αθωότητας και ίσως το οφείλουν ως ελάχιστο φόρο τιμής στην αγνότητα που χάνεται μεγαλώνοντας. Έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς. Να βρουν χρήματα για τα δώρα. Να βρουν κέφι και διάθεση για να μην πάει χαμένη η όλη προσπάθεια.
Ίσως για τους μεγάλους Χριστούγεννα να είναι ένα ρομαντικό μπλουζ τραγούδι στο πικάπ και ένα ποτήρι μπρούσκο δυνατό…
Ίσως και όχι!
Για εμένα τα Χριστούγεννα είναι μια ζεστασιά που χάνω χρόνο με το χρόνο. Ένα φανταστικό παραμύθι με ξεφτισμένες σελίδες που το φυλάω στο ράφι. Η χρυσόσκονη από τα αστέρια, τα ρόδια, τις μπάλες, τα λουλούδια έχει ξεθωριάσει. Τι και αν ψάχνω κάθε χρόνο στολίδια καινούρια; Η μαγεία έγκειται στο μεγαλείο της παιδικής καρδιάς. Όσο μεγαλώνω τόσο χάνω και κάτι από αυτή.
Για εμένα τώρα πια τα Χριστούγεννα έχουν τη νοστιμιά της κανέλλας, την ιδιαίτερη αυτή γεύση που υπενθυμίζει πως είσαι ζωντανός ακόμα και κάτι καλό έχεις μέσα σου. Μυρίζουν μοσχοκάρυδο, το ακριβότερο άρωμα που φορά η κουζίνα για να σε εντυπωσιάσει. Έχουν την ενέργεια του πορτοκαλιού όταν ζουλάς τη φλούδα του προς τη φωτιά και τσιτσιρίζουν τα αιθέρια έλαια του. Έχουν τη γεύση του καφέ του ψημένου στη ξυλόσομπα. Μιας κούπας Ελληνικού καφέ που ξυπνάει μέσα σου το πνεύμα της αλήθειας. Έρχεται και συμπληρώνει τις μυρωδιές που βγαίνουν από την καμινάδα και μεταμορφώνει το σπιτικό σου σε εργοστάσιο γλυκών.
Να μετριόμαστε και να είμαστε εκεί και σε αυτούς που έφυγαν να καίμε δυό κεφαλάκια γαρύφαλλο για να τους μεταφέρουμε την αγάπη μας!!!
Για εμένα τώρα τα Χριστούγεννα θέλω να θυμίζουν σπίτι και κανέλλα. Ούτε πανηγύρια, ούτε πανάκριβα ρούχα, ούτε πολυτελή δώρα, ούτε επίδειξη αφθονίας!!!
Σπίτι και κανέλλα…
Γράφει ο Τάσος Βακφάρης
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται ως αναπληρωτής σε σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη.
