Στα Ελληνικά, το αδύνατον, ονομάζεται Ανάστασις
…μας λέει ο Οδυσσέας Ελύτης

Μεταφέρω την σκέψη του από μνήμης …:

Το αδύνατον,
ενώ σε όλες τις γλώσσες,
διαρκεί, εμμένει,
ως ελπίς… ως πίστις… ως άνοιγμα αγάπης…,

στην δική μας,
πάει και οδηγεί ακόμα πιο πέρα,
βρίσκει διέξοδο στην Ανάσταση.

Στα Ελληνικά, το Αδύνατον, ονομάζεται Ανάστασις.

Σκέψεις,
με αφορμή την σήμερα τελουμένη απόδοση,
μετά από 40 ημέρες, του Πάσχα.

Σήμερα “τελειώνει” το άγγελμα, πως ο Χριστός Ανέστη,
…και συνεχίζεται Αύριο,
και για πάντα,

όπως το έκανε ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ,
που το τέλος της γιορτής,
δεν τον σταματούσε από την γιορτή,
κι όλο τον χρόνο έλεγε,
Χριστός Ανέστη …

…πληροφορία εξόχως ζωτική…

διότι, Χριστός Ανέστη σημαίνει,
πως και η Σοφία μπορεί να αναστηθεί,
η Σαββίνα…
η Αικατερίνα…
ο Σπυρίδων…
ο Ηλίας…
ο Γεράσιμος…
ο Γεώργιος…
και τέλος, η Ελευθερία…
…του κάθε Ανθρώπου…
από τα δεσμά των θανάτων όλων.

Διότι, δεν θα πολύ-ενδιέφερε η πληροφορία πως ο Χριστοφόρος ανακάλυψε την Νέα Γη,
αν αυτό δεν σήμαινε πως άνοιξε ο δρόμος, για να πάμε κι εμείς σ’ αυτήν.

… Το πως, τώρα, όλα αυτά συνδέονται συγκλονιστικά, με την ιερότητα τής θεατρικής λειτουργίας τής τέχνης,
θα το πούμε μιαν άλλη φορά.

Πάντως, η ταπεινή μας πάνω σ’ αυτό εμπειρία, σε Γερμανία και Αγγλία, είναι πως οι έντιμες ψυχές, κάνουν βαθειά σιωπή, για να ακούσουν τον καινό αυτό λόγο,
τον καινούργιο
και προαιώνιο.

Γράφει ο Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος, Ηθοποιός, Σκηνοθέτης, Εικαστικός