Στέρφα γη. Άκουγα να λένε πως το χωράφι αξίζει όταν από αυτό βλαστάνει ζωή. Όταν δεν καρπίζει είναι άχρηστο.

Το σπέρμα δε θα μπορούσε ποτέ να κατηγορηθεί τόσο σκληρά, δίχως ελαφρυντικά και δικαιολογίες. Γιατί ποιος θα μπορούσε να προσβάλλει το σπέρμα από το οποίο θα γεννηθεί διάδοχος, δύναμη, μία καινούργια λεγεώνα ανδρισμού;

Από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, στείρες ήταν αποκλειστικά και μόνο οι γυναίκες.
Ως γυναίκα, αντιμετωπίζω διαρκώς στένεμα χειρότερο και από κορσέ σε φόρεμα γυναικών Βικτωριανής εποχής.
Όλη μου η αξία βρίσκεται στη μήτρα μου; από αίμα και άλλα μέρη στη σάρκα μου δεν παρατηρούνε, ούτε και εγώ βλέπω.

Και αν δεν μπορώ, μήπως γυναίκα παύω πια να είμαι; Μα γιατί να συνθλίβουν τα οστά μου επειδή απλά δεν μπορώ; Γιατί να με στριμώχνουν με τις ερωτήσεις τους, να με πιέζουν με τα απαρχαιωμένα κλισέ τους για το ποιον δρόμο πρέπει να διαβώ;

Δεν αισθάνομαι πως είμαι στέρφα γη. Πως είμαι άχρηστη όπως συνήθιζαν να λένε στα χωριά. Γιατί αγαπώ, αγκαλιάζω, γεννώ καθημερινά σκέψεις και πράξεις.

Με έκαναν να πιστεύω πως η ζωή μου θα αποκτήσει αξία μόνο με έναν τρόπο, την ίδια στιγμή που η ζωή μας η ίδια είναι η υπέρτατη αξία.
Δεν είναι στέρφα γη η γυναίκα που δεν μπορεί να αποκτήσει παιδί, αλλά γόνιμη στη σκέψη, στη δράση, στην αγάπη που μπορεί να κρύβει στην καρδιά και με αυτή να πλημμυρίσει την πλάση.

Και αν μπορώ και αν δε μπορώ, λογαριασμό δε θα δώσω. Λόγος δε σου πέφτει, ούτε ζημία σε εσένα προκαλώ.
Τη ζωή τη φέρω επάνω μου, είναι μέσα μου. Όχι σε προλήψεις που επιβλήθηκαν και αναπαράγουν απάνθρωπες αντιλήψεις περί χρησιμότητας ενός ανθρώπινου προσώπου.

Όχι, δεν είμαι στέρφα γη. Αλλά πλάσμα που μπορεί να δημιουργήσει, να αγαπήσει και να γίνει μητέρα καρδιάς όχι μόνο σε παιδιά. Αλλά στο συνάνθρωπο, στην κοινωνία, σε ένα ανυπεράσπιστο ζώο, σε οποιονδήποτε αδικείται…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα