Στην όχθη του ποταμού,
ναι στην όχθη του ποταμού έκατσα και έκλαψα.
Να με βλέπουν μόνο τα λίγα λουλούδια,
ο ήλιος και ο ουρανός.

Στην όχθη του ποταμού έκλαψα
και εκεί ξεγύμνωσα την ψυχή μου.
Διότι και ο Θεός μου με ξέχασε
και οι άνθρωποι με προσπέρασαν.

Στην όχθη του ποταμού
κάθισα και δάκρυσα.
Διότι οι ελπίδες μου διαψεύστηκαν
και οι χαρές ακόμα και αυτές μαράθηκαν.
Διότι και η νεότητα και το ωραίο σώμα,
οι χαρές και οι λύπες, όλα είναι περαστικά.

Στην όχθη του ποταμού
κάθισα και δάκρυσα.
Και ο ουρανός με ατένισε,
το ποτάμι άφησε τα δάκρυά μου να τρέξουν μέσα του…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη