Εραστές παλιοί που συναντιόμασταν μέσα σε έναν κυκεώνα δικαιολογιών, ευκαιριών, δυσκολιών. Που ξεκλέβαμε λίγη ώρα ευτυχίας μέσα σε μία καθημερινή συνήθεια και ανία.

Μέσα σε ένα αυτοκίνητο, σε ένα μέρος απόμερο μη τυχόν και μας προσέξει κάποιο αδιάκριτο ή γνωστό μάτι. Μέσα σε εκείνα τα λίγα λεπτά προσπαθούσα να χωρέσω μία ευτυχία η οποία χρειάζεται μία ζωή για να χτιστεί.

Όταν ο έρωτας ξεχαστεί μέσα στη συνήθεια, την καθημερινή ζωή και το συμφέρον, μετά σταλιά –σταλιά βιώνεται και στα κλεφτά. Στα στριμωχτά.
Τον συμφέρον μου το έβαλα ψηλότερα, το να εξασφαλιστώ. Και τώρα, κλέβω την ευτυχία που δε μου χαρίζει κανένα διπλανό στρώμα.

Και αν μερικές φορές κάνουμε καιρό να συναντηθούμε, δε γνωρίζω αν τα βράδια σε παρηγορεί. Αν τα βράδια σε ακουμπά και σε αγκαλιάζει πόσο πιστή θα αντέχεις να είσαι όταν η σάρκα σου διψάσει.

Στο γνωστό καφενέ ήρθε η ώρα ξανά μετά από καιρό να συναντηθούμε. Να σιωπήσουν οι καρδιές, αλλά τα μάτια και πάλι πολλά θα ομολογήσουν.
Θα τρέξουμε σε κάποιο απόμερο στενό να δώσουμε ένα φιλί κρυφά όπως έφηβα μαθητούδια μετά το σχόλασμα.

Σε εκείνο το καφενέ μακριά από το σπίτι σου θα σε περιμένω. Θα αναμένω να βρεις μία δικαιολογία για να το σκάσεις, κάποια έξοδο για ψώνια με φίλες ή μεσημεριάτικη βόλτα. Για να έρθεις σε εμένα.
Θα περιμένω να δω μήπως μου έρθεις μασκαρεμένη, με τα μαλλιά σηκωμένα, με το πρόσωπο καλυμμένο.

Στο γνωστό καφενέ θα σε περιμένω να σε κεράσω ένα, δύο, τρία φιλιά. Θα λαχταρώ τη στιγμή που θα σε ξεμοναχιάσω για να μπορέσω να χαθώ μέσα στα στήθη σου, να ανασάνω την ανάσα σου, να μεθύσω από τα φιλιά σου.

Σα δύο άγνωστοι θα ειδωθούμε, περιμένοντας να στριμωχτούμε σε κάποια ερημική γωνιά ή σε κάποιο απόμερο ξενοδοχείο.
Γιατί όταν από τον έρωτα τρέξεις να κρυφτείς, εκείνος παράνομα θα έρθει να σε συναντήσει…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Κάπλα