Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του Λεό Μπουσκάλια «Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις» στάθηκα σε ένα απόσπασμα της ενότητας που τιτλοφορείται “Γέφυρες κι όχι Φράγματα” και που θα μπορούσε να σχετίζεται, νομίζω, άμεσα με τη γενικευμένη χρήση μάσκας στις μέρες καραντίνας που διανύουμε, εφόσον όχι μόνο τα συναισθήματά μας αλλά και η γενικότερη στάση μας και ανταπόκρισή μας απέναντι στην παρουσία και τα λεγόμενα του άλλου αντανακλάται πρωτίστως στα μάτια, την έκφραση, το βλέμμα.

Στις μέρες μας, λοιπόν, που τα πρόσωπα έγιναν προσωπεία και τα βλέμματα πίσω από τις μάσκες καχύποπτα και τρομαγμένα ή πίσω από τις οθόνες των υπολογιστώ αόρατα, ας ακούσουμε το Μπουσκάλια. Έχει κάτι να μας πει. Αυτός που δε θα χάσει την ψυχή του, που δε θα αλωθεί από τους κλυδωνισμούς της καθημερινότητας και την υπερπροσπάθεια της υποκρισίας, έχει τα πιο «συμπαθητικά μάτια». Είναι αυτός που κερδίζει το έπαθλο της αυθεντικής επικοινωνίας και δεν κατατρύχεται από την ψευδαίσθηση της τελειότητας της πλασματικής του ύπαρξης. Τα μάτια και τα μάτια μας, λοιπόν. Λέει ο Μπουσκάλια:

«Πολλοί από σας ξέρετε ότι έχω μια μανία με τα μάτια που δε συνηθίζεται στην κοινωνία μας. Πας να κοιτάξεις κάποιον στα μάτια κι αμέσως νιώθεις να λέει μέσα του: «Τι θέλει τώρα αυτός;» Δε θέλω τίποτε. Θέλω απλώς να κάνω ανθρώπινη επαφή. Δεν έχετε κανένα λόγο να με φοβόσαστε. Χαϊδεύω. Αγκαλιάζω. Δοκιμάστε με. Όταν κάποιος φοβάται να παρουσιαστεί μπροστά σε ένα ακροατήριο, του συστήνω: «Ψάξε να βρεις αυτό που ονομάζω «συμπαθητικά μάτια». Θα ξαφνιαστείς όταν δεις πόσα συμπαθητικά μάτια υπάρχουν και όταν βρεις ένα ζευγάρι τέτοια, συγκεντρώσου πάνω τους γιατί, αν πεις κάποια βλακεία, αν μπερδέψεις τα λόγια σου, δεν έχεις παρά να κοιτάξεις αυτά τα μάτια και θα σου πουν: Δεν πειράζει , φίλε. Συνέχισε».

Το πρώτο πράγμα που έκανα σ’ αυτό το μάθημά μου στο Πανεπιστήμιο ήταν ν’ αναζητήσω τα συμπαθητικά μάτια, μα δε βρήκα πολλά. Κορυφές κεφαλιών, ναι. Μολύβια που τρέχουν, ναι. Αλλά μάτια, όχι. Βρήκα τελικά ένα ζευγάρι όμορφα μάτια στο πρόσωπο μιας κοπέλας στην πέμπτη σειρά (σ.σ. φανταστείτε, σε ολόκληρο αμφιθέατρο ένα ζευγάρι συμπαθητικά μάτια μόνο!) και κατάλαβα ότι ήταν αυτά που ζητούσα, γιατί ανταποκρίνονταν σε οτιδήποτε έλεγα. Ήξερα ότι έτσι επικοινωνούσα μ’ ένα άτομο ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ κι αυτό ήταν μια καλή αρχή. Το αγάπησα αυτό το κορίτσι.»

ΛΕΟ ΜΠΟΥΣΚΑΛΙΑ, ΝΑ ΖΕΙΣ, Ν’ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ

Γράφει η Νικολέτα Θάνου