Η συνείδησή σου θα σε βαραίνει, όπου και αν πας. Με εφιάλτες θα ξυπνάς κάθε φορά που θα κοιμάσαι μέσα σε άλλα χέρια, το πρόσωπό σου θα αλλοιωθεί περισσότερο από τη φθορά. Θα ψάχνεις να με βρεις, όπως το ρυάκι που προσπαθεί να το ανακαλύψει κάποιος για να ξεδιψάσει.

Θα είναι έρημα τα μέρη που γύριζες, όλα εκείνα στα οποία με τόση χαρά έτρεχες την ώρα που στο σπίτι μου σε αναζητούσα. Θα βιώσεις τον πόνο που μου έδωσες δίχως να σε ενδιαφέρει για εμένα στο ελάχιστο.

Η συνείδησή σου θα σε βαραίνει, διότι την ψυχή μου έκλεψες σαν κλέφτης και λίγη αγάπη δεν της έδωσες. Διότι η σκληρότητά σου συνέθλιψε τα οστά μου και μίκρυνε τις ημέρες μου. Γιατί με λύπη έντυσες τη διάθεσή μου και βαριά βήματα το περπάτημά μου.

Δεν έβαφες το πρόσωπό σου, δεν έντυνες πολύτιμα το σώμα σου, όταν το δικό μου μαξιλάρι γέμιζε από δάκρυα; Δε γελούσες μέσα στις φασαρίες των ανθρώπων, το θόρυβο των μαγαζιών, τον καπνό των τσιγάρων; Τις ώρες που η δική μου ψυχή στο σκοτάδι έμενε;

Η συνείδησή σου θα με έχει πάντοτε μέσα της, όσο και αν προσπαθεί να με ξεχάσει. Μέσα στην ερημιά μίας εκκλησίας, τη μοναχική πλατεία, το λούνα παρκ με τα παιδιά που τρέχουν. Κάπου εκεί θα βρίσκομαι και εγώ, σιωπηλή και αμίλητη. Αλλά θα υπάρχω, όπως οι σκιές μας που μας ακολουθούν πάντοτε.

Η συνείδησή σου θα κρύβει μέσα της πάντα, η καρδιά σου δε θα μπορέσει ποτέ να με ξεχάσει…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη