Δεν ξέχασα ποτέ εκείνο το βράδυ στο τζάκι,
όπου το άρωμα από τα λουσμένα σου μαλλιά
γέμισε το σώμα μου.

Που σε κρατούσα αγκαλιά
και αισθάνθηκα πιο πλούσια
από κάθε μεγιστάνα στον κόσμο.

Που σου έπαιξα κιθάρα, δίπλα στη φωτιά
και η ζεστή φλόγα ζέσταινε την αγάπη μου
ακόμα περισσότερο.

Σε είχα αγκαλιά και τα δάχτυλά μου
μέσα στα μαλλιά σου ταξίδευαν.
Σε είχα αγκαλιά και δε με ένοιαζε,
ακόμα και αν αύριο δεν ξυπνήσω.

Δίπλα στο τζάκι, μέσα στη σιωπή,
ο έρωτας μπορεί και φωνάζει.
Κρατάς αγκαλιά ό,τι περισσότερο αγαπάς,
ακόμα και αν όλα τα χάσεις, δε σε νοιάζει.

Δε μου μιλούσες αλλά αισθανόμουν,
τον χτύπο της καρδιάς δίπλα στον δικό μου.
Αισθανόμουν πως με αγαπάς και ας μην το έλεγες
διότι η σιωπή πολλά μέσα στην ερημιά κραυγάζει.

Δίπλα στο τζάκι αγκαλιά σε είχα,
όλο τον κόσμο μου χάρισαν εκείνες τις στιγμές
και ήμουν ευτυχισμένη…

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη