Από έρωτα βλέπεις δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι. Βρίσκουν τη δύναμη και ξανά σηκώνονται.

Και όταν σηκώνονται, εφοδιάζουν τον οργανισμό τους με ένα σωρό κενές και περαστικές από συναίσθημα στιγμές. Πλέον κοιτάνε τη ζωή από ένα σκαλί πιο πάνω.

Τώρα λοιπόν σε λέω με το όνομα σου. Δεν αφιερώνω όλο το χρόνο μου για εσένα. Δεν σου λέω καλημέρα ούτε καληνύχτα. Έχω πιο σημαντικά πράγματα βλέπεις. Τελικά το σχοινί που θα με τράβαγε μέσα απ’ όλο αυτό ήταν να μην προλαβαίνω να σε σκέφτομαι. Τώρα λοιπόν αγάπη διχασμένη σε αποκαλώ με το όνομα σου…

Έβαλα όλα τα δώρα και τις φωτογραφίες μας σε ένα χάρτινο κουτί. Ευαίσθητο σε μεγάλες θερμοκρασίες όπως τα συναισθήματα. Χωρίς καμία ενοχή, χωρίς καμία σκέψη που θα μπορούσε να σε φέρει πίσω. Τώρα μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Και όταν με ρωτάνε πως τα κατάφερα μετά από τόσο καιρό, τους λέω ότι ο χρόνος εκτός από το να είναι ο καλύτερος γιατρός, σου δείχνει και τον καλύτερο δρόμο. Τώρα μπορώ να ασχοληθώ με όλα όσα άφησα πίσω για εσένα.

Τώρα λοιπόν αν θα σε ξανά δω, θα σου ευχηθώ τα καλύτερα, καθώς θα με κοιτάς πάλι στα μάτια με εκείνο το βλέμμα της νοσταλγίας.

Ήσουν η πιο δύσκολη παρτίδα που έπαιξα ποτέ μου.

Γράφει η Βασιλεία Μπατατόλη